Głód w Bocianowie - wiersz

w Bocianowie niezgody ślady

i małżonka rozwodem straszy

bo w Warszawie wciąż grają „Dziady”

dzieci trzeba chować na kaszy

mądre żaby już na zachodzie

puste gniazda bo bieda wielka

frunie bociek po grosze co dzień

a nie starcza im do rondelka

wiecznie zrzędzi i głowę suszy

że na Wiejskiej troska o matkę

tutaj karmisz jedynie ZUSy

i napychasz budżet podatkiem

jak skrzydlaty na stare lata

ma się szwendać po Europie

marzyciele wiejscy w zaświatach

głód doskwiera – szef piłkę kopie

czas najwyższy wywieźć na taczkach

niedojrzałe precz pomidory

niech za sterem stanie sprzątaczka

i uzdrowi wreszcie kraj chory