Drżenie - wiersz

pęczniejesz i rozrywasz tkanki

świdrujesz w mózgu aż po ból

krzyczę

nabierasz mnie wilgotnym językiem

szczyptą soli jestem

do smaku

krew przepływa

wzbierając szaleństwem

robisz to w milczeniu

rytualnie przechodząc

w kolejne etapy czucia

bieleją palce

wbite w napięte uda

granica pęknięcia

przesuwa się w przepaść za mną

tracę ostatnią barierkę

za wygiętymi plecami

tylko twoje ramiona 

trzymają mocno 

moje drżenie