Dogma - wiersz

symfonia miłości i nienawiści
cienie co  nocą w nieznane suną
czarne róże pod moje stopy rzucają
królowa przeklętych w deszczu skąpana
jak pokusa oczekuje mnie bezwstydnie
niczym anioł  grzechu
co z piekieł zatracenia powrócił

to jeden z tych dobrych dni by umrzeć
z pociskiem zwątpienia  w duszy
bo wciąż pamiętam jej łzy
widziałem ją tak blisko
żyłem jej nieprzemijającym bólem
gdy póżniej  w ciemnościach bluźnierczo się śmiała

czarna wdowa i siostra bólu
na zawsze  w swej niecności uwięźiona
ślepe masy ku zgubie powiodła
i że już zawsze  będzie wracała wiem
imperium niegodziwości wysłannica
co na nocy skrzydłach i na mnie zstąpiła
tak...
trudno być prawdziwym, trudniej tylko być sobą

marsz głupców w  jutrzni blaskach