Dobrostan - wiersz

Nawet w największym tłumie mam swoją przestrzeń. Cóż, za taki dobrostan trzeba zapłacić najcenniejszą walutą, a jest nią miłość. Dzięki, że zajrzałeś.

Witaj, Twoje wiersze mnie uspokajają;  są jak otwarta przestrzeń, na którą  spoglądam zza  powiewającej w oknie firanki. Niepokój wynika z faktu, że ta przestrzeń jest zamieszkała, jak bywa zamieszkałe wspomnienie, zmienne, mieniące  się  na przesuwającej się  fali czasu. U Ciebie, tak mi się wydaje, świat antyku i wsi wiedzie prym. Przy czym "wieś",  to dla mnie, i prostota, i ludyczność. Pozdrawiam.