Dialog serca, umysłu i... - wiersz

Siedzę sama, jak zawsze. Wolno płynie dany mi, Tracony czas. Nienawiści rozpiera! Moje zniszczone, Środkami umożliwiającymi Choremu umysłowi, Uwolnienie się chwilowe, Od zmartwień, trosk i świata, Zapomnienie o ludziach, Obiektach nienawiści, Ciało, łańcuchami okute! Dusza łka, Cała w ranach. Porozpruwana, Krwią zalana! Serce, niczym, Potłuczone szkło! Woła o miłość. Umysł odpowiada, Z gniewem w głosie. Nie ma czegoś takiego! Dusza głosu nie ma. Dusza umiera…