Dar łąki - wiersz

Dar łąki

Chabry polne błękitniały na wianku,

Zapatrzone oczęta rumianków.

Leśny fiołek na przemian z sasanką,

Przytuleni jak dwoje kochanków.

Konwalijki z finezyjnym wzorkiem,

Ozdabiały misternym paciorkiem.

Na łodyżkach przypięte po kilka,

Świat tworzyły motyle z szafirka.

Wierzchem wianka bieliła się w gronach,

W szczyt spleciona z czosnaczka korona,

W tło błękitne kwieć utkana biała,

Platynową wstęgą przeplatała.

Przyczepiały z szafirków motylki,

Tu podobne do szlachetnej szpilki.

Kwiatów polnych dźwigałaś naręcze,

W oczach tliły iskierki dziewczęce,

Jako niebo nocą gwiazdy liczne,

Twoje oczy odbijały śliczne.

To na przemian łąki kwiatów, morze,

Niezliczonych gwiazd, kwiatów przestworze,

Były piękne jako nie z tej ziemi,

Przemawiały w kolorze, wszystkimi.

Szłaś przez łąkę jej kwiatów naręcze,

Zachód słońca ożywiał jak tęczę,

Byłaś jedna z tych kwiatów wyśniona,

Piękna, dumna moja narzeczona.

Józef Bieniecki