Człowiek - mechanizm - wiersz

Ptaków cień, nad koronami przemknie drzew.
Poczujesz ten, co z opowiadań, prawdy siew.
Wyraźniej niż zza szklistych wrót wyobraźni.
Ujrzysz betonowe polany, ludzie będą blaszani.

Człowiek - maszyną, dopiero wtedy się dowiesz.
Bezduszny mechanizm, w tej chwili powoli czujesz.
Jakiegokolwiek pragnięcia zmiany sami nie mają,
lecz już nie długo, bez szarego hełmu tu zawitają.

Ubogi teraz jesteś, w żelazne umysłu kajdany.
Czujesz? - Tak! wcześniej byłem w nie odziany.
Toksyczne chmury, pod ich pieczą się kłębiły.
Jednak już teraz, kogoś innego umysł zapyliły.