Budzę się z rana - wiersz

Gramatyczne rymy korespondują z nikczemną wymową tego monologu - są kiepskie i godne pieśni proszalnego dziada, pochylonego w modlitwie o cudowną katapultę do lepszego świata. Tekst, obrazujący nieomal schizoidalne borykanie się z nieprzystająca rzeczywistością, jest bolesną satyrą na niewyszukane rymowanie. Taka dychotomia może odstręczać, ale i skłaniać do myślenia o pryncypiach w liryce; jak zje zły mnie, to se rymnę!

Tresc okay, ale rymy? Jak na wiersz tygodnia to chyba troche kiepskie. Czegos tu nie rozumiem. To ma byc dobry wiersz? Z takimi rymami? egzystencjonalizm-perfekcjonalizm, szaleństwem-przekleństwem, pesymistów-optymistów, życia-ukrycia, niedowiarków-zakamarków, sentymentom-kontynentom, siebie-ciebie, lalek-kalek, itd... Tak to i ja potrafie. Sorry, ale zaczynam myslec, ze ktos tu sobie robi kpiny.

Ułożyło ...

Zaiste logorea :) Hau, hau!

podziwiam, że ktoś miał ochotę i znalazł czas by przeczytać całość, chyba miałam słowotok jakiś ;) dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam serdecznie :) Anna

Pzdr.Mateusz.

nic ująć, nic dodać :)

no tym razem to pojechałaś z koksem... pozdrawiam

:)