Brzeski Kołaki - przydomkiem trzeba brać. - wiersz

brzostem zarosła z dołu, a od góry
mgłą, wyżej chmurą, a gdy dojrzysz czasem,
gdzieś między poblask jaśniejącej skóry,
to cała połać jak ta struga ma się
i wierci w środku, nosząc kruchość skałom,
a z dawien dawna nic się tu nie działo,

stąd przestrzeń łudzi istnym podobieństwem
do jakiej czachy, z której dolna szczęka
z korzeni wiązów, w ziemi krzty dość czerstwej,
że górą pni ząb w oczodoły pęka,
a dalej niebo często w brzasku skrzy się,
hacząc o zrosłą z chmurą potylicę,

może tu jeszcze – być czy nie być – skreśli
kto nie przypadkiem i nie darmo raczej,
brzeszczotem lecą i brzosty i brzeski
i brześć ze strachu cała się kołacze,
nuż by uwiecznić połać przezwać jakim
przydomkiem trzeba – ech, Brzeski Kołaki.