Bies i czad - wiersz

Zbolały zyciem , na skraju lasu

Nie ma tu ludzi, brak tu hałasu

Jest strumyk bystry i kilka drzew

Jestem tu sam, było nas trzech

Był ten co dobry, wsłuchany w pieśń ptaków

Nigdy nie krzywdził nawet robaków

Był ten co zły, co łamał drzewa 

A gdy to robił, wesoło śpiewał 

I byłem ja pośród nich dwóch

Lecz o mnie też zaginał słuch

Kiedy tak patrze na swoje życie

Widze już "Biesa" nie uwierzycie

Jest bardzo stary i pomarszczony

Ma długą brodę, nieogolony

I w moją stronę patrzy obliczem 

Juz czuje jak uchodzi życie

Lecz gardzi moim rozczarowaniem

Odchodzi w dal, a ja zostaje

Wiem że powróci, nie dla zabawy

Lecz inny, straszny "Czad"niełaskawy 

By zamknąć oczy, jak wrota od skały

Bym stał się "Drzewcem" z sercem ospałym.

M.Kurkarewicz