Biały puch - wiersz

Konfesjonały zajęte,

brak wolnych miejsc

tłumy wiernych

czekają na rozgrzeszenie.

W świątyni głuchej i wolnej

od zakazów, przechadza się

adrenalina podaje, na

srebrnych tacach

tymczasową tożsamość.

Tasuje karty, rozdaje

marzenia, resztki godności

zabiera w depozyt.

Nuty rozdane, muzyka

przygrywa, płuca

szumią brakiem powietrza.

Biała tancerka tańczy na linie

karmiąc sie wiernych słabością,

podaje łyk wina,wabi swym ciałem

oddechem wbija się w krtań.

Świat zawirował, łokcie opadły

kolana płaczą na widok podłogi.

Myśli wciąż krążą w wolnej

przestrzeni, szukają adresu.

Dłonie bezradne wypatrują

tożsamość, nie wiedząc

że nie ma nic darmo.