Bezcień - wiersz

cisza
przenikliwa w swej potędzę niewyjawienia

zgiełk za ścianą
za oknem
z ludźmi
zdarzeniami i życiem

w niebycie serca
jest cisza

ta mglista

bezlistne drzewa
między którymi przechadzają się nasze marzenia

drepczą w za dużych butach
gubią apaszki naiwności
i flakoniki z zapachami pragnień

nie ma cienia
nie szumu liści opadających
ani szelestu

brama przed którą stajemy
wcale nie chroni nas przez niegodziwością świata

ona ogradza nasze wymarłe miasteczko
osadzone na wzgórzu zapomnienia

czasami ktoś od wielkiego święta
o nas wspomni
myśl jego zaplącze zatroskanie
czy wodę nadziei mam dostatek
 
a miasteczko
zamarło

pozostały tylko cienie cieni

po ludzkich uśmiechach
tych którzy byli

w szczęśliwości czasach