bezbrzeżne projekcje - wiersz

w plastikowej karuzeli  poza rzeczywistym dotykiem  źle skorojne marzenia współczesności ciągły sen neuromentalne uderzenia bieg po kroku potem marsz bez padnij  grawitacja robi swoje ropą w oczach maluje witraże nadciąga świt tak bardzo utopijny jak kojący sen tnący ciszą wzdłuż  twoja krew uzależnia zmysły nie odchodź musisz słabnąć  w moich objęciach rozcięciem wpłynąłem kiedyś do serca  tak samo czerwone jak zawstydzone policzki dochodzące na trzy  trzy po trzy