bez celu - wiersz

Jak na skrawku Lini  frontu ,gdzieś nie wiadomo gdzie  jak satelita krążyć ciągle w koło a wieczorem znikać jak w popiele
marzyć bez sensu w ciele bicia nie mając celu  patrzeć i patrzeć w wymiar pryzmatu nie szczęcia myśleć i wiedzieć czuć i tęsknić w nocy śnic uroczo i namiętnie gładząc twarz twą nie wiedzieć co się dzieje ale żyć dalej dzień po dniu szukać wierszu słów i oczu pięknych krople deszczu tak wolno się zmywają jak rany po cięciu jak świeży śnieg co z nieba spadł zimny jak szary świat bez granic w piekle gra dłoni ci nie poda bo sam go wciągniesz do dna oskarży o trud dnia przytłaczającego go bije się co dzień o cichy spokój i kromkę chleba  w duchu śmieje z lamentu małego dziecka ściska,obejmuje fałszywym wzrokiem Cię deklaruje  męczy i nęka co róż w serce koli a potem lodem oblewa i co rano ci o wszystkim śpiewa