Atrybuty Boga - wiersz

Rzeźbiarz z Emuny, nazwany geniuszem,

Gdyż czynił cuda artystyczne dłutem,

Czując niedosyt, chciał, nim odda duszę

Bogu, w marmurze obraz Stwórcy stworzyć,

Lecz jakim Boga darzyć atrybutem?

Najnowsze dzieło – patronkę farbiarzy,

Chustą z obliczem Chrystusa obdarzył,

Józef – opiekun, oblubieniec Boży,

W ręce z granitu trzyma węgielnicę.

Benedykt głaszcze na ramieniu kruka,

A dzierżąc klucze Piotr wznosi prawicę.

Wtem ktoś za progiem cichutko w drzwi puka.

Otwiera rzeźbiarz z ciekawością w oku,

Za drzwiami żebrak kłania się w pokorze.

-Racz przyjąć gościa, idę od Rachoku.

-Wejdź, jestem tylko ubogim rzeźbiarzem

I wiem, że źle jest nocować na dworze.

-Nie chcę noclegu, pragnę tych dwóch rzeczy-

Obdarz mnie kubkiem wody i bandażem.

Będąc w Rachoku szukałem mieszkania

W nim towarzysza aby mnie uleczył,

Mój palec – krwawi – skutkiem kołatania.

Nie chcę pokarmu i pełnego trzosu,

Królewskiej szaty z jedwabiu na grzbiecie,

Z wszystkich dobrodziejstw jakie są na świecie,

Pragnę usłyszeć dźwięk ludzkiego głosu.

Nikt nie otwierał. Toteż do Emuny

Przyszedłem – a że gościnne gospody,

W gardle mam sucho, pragnę kubka wody

Bo popękały głosu mego struny.

-Dobrze żeś przyszedł, skończyłem robotę,

Będziemy wspólnie raczyli się trunkiem,

Najpierw opatrzę palców krwawe rany,

Poczekaj, zaraz przyjdę z opatrunkiem.

Wyszedł z pokoju, gdy wrócił z powrotem,

Zastał wpatrzone w siebie cztery ściany.

Wkrótce Emuna do snu się położy,

A rzeźbiarz w ciszy nowe dzieło tworzy.