Architektura przekazu - wiersz

przymrużonymi oczami przyglądam się 
plamom na tęczówce 
                                               może lustro kłamie? 
  
wyrzucony uśmiech 
zawiesił się na krawędzi śmietnika 
                                                               i spływa 
                                               niechciany 
                            odepchnięty 
             zmurszały 
  
Apatyczne zawodzenie odbija się echem 
                               od sufitu 
przez okno                                        drugiej ściany 
                               po podłogę        
  
świat znika według schematu 
                                               z kartki krew cieknie 
                           w żyłach atrament płynie 
                gruboskórny długopis 
i plastikowy człowiek 
  
                rzeczywistość się rozmywa