życie

Miłość jest w każdym z nas ale bardzo częsta ukryta stłumiona gniewem przyduszona .
Gdy nie mamy nadziei zwracamy się do Boga licząc na jego pomoc .
Na cuda liczymy nawet jeśli na nic nie zasłużymy .
O zło ludzi i Boga obwiniamy a przecież z prawda się mijamy .
Wszystkich pomocne dłonie odrzucamy
w bezsensie się do pustego pokoju bez wyjścia pchamy .
Gdy już rady nie dajemy innych na ratunek ,
wzywamy lecz gdy nikt nie przychodzi i patrzmy śmierci w oczy ,
Zrozumiemy czemu nic już nie czujemy .
Wtedy dopiero zrozumiemy co stracimy , kogo naszym zachowaniem skrzywdzimy,
ale wtedy jest już za pózno na reakcje .Chcemy wszystko pozmieniać ale wiele nie możemy

Na cierpienie swoich bliskich patrzymy , ze współczuciem się im dziwimy.

Czemu? chociaż byliśmy tacy dla nich bezlitośni oni nas nie porzucili.

Dlaczego?wszystkie swoje zmartwienia zostawili bo nas ratować !

Dzięki nim dostajemy druga szanse ale czy warto czy znowu bliskich nie skrzywdzimy?
Ale jeśli się w sobie nie zamkniemy i ze będziemy lepsi sobie twardo powiemy.
Staniemy się wielcy ,swoje życie na lepsze zmienimy i z mała garstka nadziei .
Innym pokarzemy ze choć jesteśmy na samym dole,
to wszystko możemy a potrzebujemy tylko szczypty nadziei,
trochę dumy no i przede wszystkim kogoś bliskiego.
bo bez niego zatracimy się smutku i odejdziemy.
Sami jak palec ,po mału wielu ludziom karierę i życie zrujnujemy .
Gdy już się na powierzchni odnajdziemy to Wielka wiarę odnajdziemy .
Wtedy zobaczymy ze to co czynimy to ingerencja Boga ,
a wszystko co złego nas spotkało nazywało się pokora:)