z serca mego

nie czas abym slal slowa do ludzkiej gromady, mam ochote zatrzymac je dla siebie, nie wiem ile tajemnych zaklec w slowach normalnych sie kryje, ale pozornosc takich wrazen moze przyniesc ulge nawet ciezko doswiadzczonej duszy. W tytule wlasnego marzenia mam przyjemnosc zatrzymac swiat troski o cierpko zabarwionym toascie do ulatujacych chwil zywota doczesnego, nie trawie juz wdziekow proznego wysadzania ,niczym perlami z dna oceanu, pojec natluszczonych scierwem zaklamania dostojnikow prawdy. ilez mozna wszelkim zasadniczoscia czola swego stawiac na wzor byczych rogow, ile to niedozecznosci podsylaja nam , a mnie w kazdej chwili obecnosci wsrod zywych, twardoglowi straznicy ucisku moralnego, wyznaczajac drogi pochodu mas w ostatecznym starciu z mocami zlemi, tak swiata odczuwalnego zmyslowoscia wszelka, jak i pojeciem rozumu w pelni. Rynsztokiem proznych przekonan splywaja ,niczym po obfitym deszczu, niewinnosci milczenia , rozdrapywane miejscowym krzykiem i nieporzadanym ochrepieniem trzezwosci umyslu. Tak niewidzialne snuty zastyglych w lawie niedorzecznosci, tak prymitywne wdzieki pogrzebane w betonie niewlasciwosci znaczen, wytra geby zasmieconym sumieniom, po stracie jakiej powstydza sie narody wyzsze, a za tanie dzis uwanane w swiecie madrych i niezlomnych w walce o prawdy, szkoda, ze jeno sluzalczo nastawionych wobec samych siebie, a nie tych, z ktorych pierwotnie ust wychynely zywotnosci swej. Slota slow cieplych i nie zatwardzialych plynie nie wruszonym pragnienia korytem, glos natomiast ciszy zerkajacej przez ramie nuty wspomnienia tuli sie wymownie w bezprzemijalnosc zywotnego uczucia, ktore lada chwila ostudzi spocone gonitwa nieznana czolo, uspi niefrasobliwopsc tanczacego w pospiechu serca, wysuszy slonosc mokrych w placzu oczu, aby w zakletej cisza szpetocie bycia posluzyc, jako zycie sluzy Nam...