Papierowy labirynt.

Mówią, ze wiara czyni cuda... Co z siłą naszej podświadomości, czy nie jest tak, że jeśli nawet  najskrytsze pragnienie zakorzenimy głęboko w sercu i z całych sił, wierzymy w jego spełnienie, to wszystkie siły na Ziemi pomagają nam w jego spełnieniu. Ale co jeśli to tylko mylna ideologia, która ma spowodować płonną nadzieję u naiwnych ślepców, powodując radość z wyobrażenia jego spełnienia. Nie ma nic gorszego niż umieranie, z myślą, że nie poczuliśmy, że nie chwyciliśmy, a nawet nie dotknęliśmy swoich pragnień. Co jeśli nasze pragnienia, biorą początek w drugim człowieku i tylko to czy uśmiechnie się do nas szczęście zależy od jego kaprysu, wybierze tak czy siak, stąpając po naszych marzeniach. Co jeśli jego nieostrożny krok zburzy całe nasze życie, połowę lub marnych kilka lat... Może wcale się tym nie przejął, może wie że nie jest to  łatwe, ale tak będzie lepiej dla niego. Jego czyny pozbawione są szlachetności. A może dokonał właściwego wyboru, bo skoro jest naszym marzeniem, to czy nie oczekujemy jego szczęścia, czy wyobrażeniem naszego szczęścia jest odbicie cierpiącej szlachetności i zimne rozumowanie? Czy nie powinniśmy doceniać jego wyboru? Czy nie powinniśmy zdać sobie sprawy z jego wyboru wolności, która została ograniczona niespełnionym oczekiwaniami miłości. Czy jeśli zostalibyśmy postawieni na jego miejscu, postąpilibyśmy inaczej? Czy tak samo nie rwalibyśmy się do uwolnienia od niedająceego spełnienia uczucia, czy naszym największym pragnieniem nie byłoby oddychanie świeżym powietrzem? O to właśnie chodzi? Dążenie do własnego spełniania, nie bacząc na spełnienia innych? Odzyskując wolność, zabierając ją komu innemu. To jest tak jak gdyby on stał sie naszym tlenem, tymi niewielkimi cząsteczkami bez których nie mamy sensu bycia. Jeżeli nie oddychamy jego powietrzem, zaczynamy się krztusić. Wszystko smakuje inaczej, kolory szarzeją, dawne przyjemności nie dają uciechy, a jedyne na co mamy ochotę to rozpamiętywanie jaką rozkoszą było oddychanie dawnym tlenem. Obwiniamy siebie, że robiliśmy wszystko by go zatruć. Ale czy taka jest prawda? Bo jeśli waszym spełnieniem byłoby patrzenie w jednym kierunku to czy nie chwyciłby wszelkich przedsięwzięć by odzyskać dawny zapach, czy nie zrobiłby wszystkiego dla tej słodkiej woni, którą oboje byli byście w stanie oddychać? Nawet gdyby to miało znaczyć najokrutniejszą prawdę, to przecież tylko przez chwilę mielibyście problem z oddychaniem. Jednak rzadko obok zdarzeń obraca siła naszych marzeń. Skoro odkryliśmy ataki astmy to czy nie powinniśmy być zatwardziałymi realistami i głęboko wierzyć, że one nie ustaną. A przekonani o swojej chorobie, dziękować za to co było dane nam przeżyć. Wtedy w naszym pozbawionym marzeń świecie, brak zmiany na lepsze, nie oznacza życiowej porażki, tylko brakuje nam powodów do dalszej egzystencji. Więc jakie jest najlepsze wyjście? Udawanie zatwardziałych realistów, którzy w sercach noszą żarzącą się iskrę nadziei lepszego jutra. Może dobrze się stało, że ludzie dzielą sie na ślepców i zatwardzialców, jedni przekonują drugich o swoich poglądach i chyba najlepszym wyjściem jest odnalezienie w sobie coś z każdego z nich, tylko czy nie łatwiej byłoby dążyć do swoich celów mając ściśle określone poglądy?