Jak przestałam kochać gnojka I. Epilog

Na początku pojawił się sen.

Wiele lat później, gdy emocje ostygły, pomyślała, że sen stał sie jej przebudzeniem z odrętwiałej przypuszczeniami rzeczywistości.

To sen zbudził w niej życie. Nadał bólowi sens, krzyk zaczął brzmieć szczerze i donośnie, łzy rzeźbiące jej twarz i wypłakujące oczy zaczynały postrzegać świat rozumnie.

Sen, który zbudził do życia.

Pamiętała jego koloryt. Czerwienią zabarwione usta tamtej kobiety i sweter o barwie maków. Nigdy takiego nie nosił. Chociaż ona sama ten kolor uwielbiała.

Dla innej spełnił jej marzenie. W końcu zobaczyła go w ulubionym kolorze. Paradoks.

Łkała przez zamknięte powieki, w stanie nieświadomości zanosiła się płaczem.

Przebudzona sama sobą, przytuliła się mocno do jego śpiącej postaci i wyszeptała "śniałam o Tobie, o Tobie w ramionach innej kobiety. Siedzieliście na pomoście, ona oplotła rękę na Twoim ramieniu i patrzyła tak złowrogo na mnie. A Ty milczałeś, nie odwróciłeś się w moją stronę, jak tchórz".

Nic nie powiedziałeś, przytuliłeś mnie mocno, ale nic nie odpowiedziałeś. O czym wtedy pomyślałeś? Że kobieca intuicja to nie wymysł rozhisteryzowanych kobiet? Że zaślepiona miłością do Ciebie, mimo wszystko odczytuję podświadomie znaki, jakie bezwiednie pozostawiasz sam po sobie?

Nie wiem, nigdy o to Cię nie zapytałam. I nie zapytam. Teraz to już bez znaczenia.

Tamten epizod było tylko płatkiem śniegowym, który spoczywał na olbrzymiej górze lodowej.

Górze skrytej szczelnie pod powierzchnią pozornej ziemi, po której dreptałam pociesznie, jako zakochana i oddana żona.

Wszystko co obrzydliwie małe, kłamliwe i podłe, miało nadejść krok po kroku niedługo potem.

Sama sobie byłam winna. Ale to też zrozumiałam za późno. Taki los romantycznych kobiet.