Kwiaty polskie - cytaty

Więc, proszę jaśnie pana łaski,

Naszym ogrodem na Puławskiej

Mógłby się zająć, bo już zarósł.

Artysta, mistrz, ten stary wiarus!

Układa kwiaty w takie wzory,

Że zgadnij, komu je uwije,

Gdzie tu zapachy, gdzie kolory;

Takie potrafi fantazyje!

Gdzie znajdzie kwiatów parę grządek,

Wnet zaprowadzi w nich porządek,

I chociaż lasy płoną w dali.

Dogląda róż. Co mu się chwali.

Cycki u nich gumiaste jak graca:

Jak nacisnąć, to wklęśnie, potem wraca.

Na murawie obrus biały,

Tkany przez szpinerów.

Na obrusie bułki,

Serdelki, ogórki,

Jak zaczęli wtrajać,

Nie zostało skórki;

Po bajgiełkach, obwarzankach

Połykali dziurki.

My country is my home. Ojczyzna

Jest moim domem. Mnie w udziale

Dom polski przypadł. To - ojczyzna,

A inne kraje są hotele.

Uśmiechał się, gdy zięć wesoły

Przynosił z miasta kwiaty Żonce

I wołał śmiesznie: "Zońka-słońce,

Masz od Moskala polskie kwiaty,

Za to mu ruskiej daj herbaty!

Weź duży szklany słój pamięci

I nasyp chciwych wpatrzeń swoich

W żywy za szybą sen dziecięcy,

Gdy przed Matiatki sklepem stoisz.

Bukiety wiejskie, jak wiadomo,

Wiązane były wzwyż i stromo.

W barwach podobne do ołtarza,

Kształt serca miały lub wachlarza

W kwiatach spotkały się ich oczy,

W kwiatach przecięły się spojrzenia

I na hiacyntach, na złocieniach.