Uważność wobec cierpienia nie prowadzi jednak do chorobliwej rozpaczy. Im bardziej zakorzeni się w nas świadomość przygodności rzeczy, tym mniej tragiczny i irytujący wydaje nam się ból (wiemy przecież, że przeminie). Tym bardziej przemawiają do nas proste radości: patrzenie na rozkwitający pęd, szum fali rozbijającej się o brzeg, dotyk dłoni drugiego człowieka (to wszystko również przeminie). Tragizm życia ukazany w wielkich dziełach z dziedziny muzyki, teatru i literatury potrafi zrodzić niepokojące piękno szczególnego rodz
Uważność wobec cierpienia nie prowadzi jednak do chorobliwej rozpaczy. Im bardziej zakorzeni się w nas świadomość przygodności rzeczy, tym mniej tragiczny i irytujący wydaje nam się ból (wiemy przecież, że przeminie). Tym bardziej przemawiają do nas proste radości: patrzenie na rozkwitający pęd, szum fali rozbijającej się o brzeg, dotyk dłoni drugiego człowieka (to wszystko również przeminie). Tragizm życia ukazany w wielkich dziełach z dziedziny muzyki, teatru i literatury potrafi zrodzić niepokojące piękno szczególnego rodz