No więc... muszę powiedzieć, że ja osobiście nigdy nie wyznaczałem tak wyraźnej granicy między "dobrem" i "złem" jak ty. Dla mnie: ta granica jest często fałszywa. Jedno i drugie nigdy nie jest całkiem rozdzielone. Jedno nie może istnieć bez drugiego. O ile robię coś z miłości, czuję, że robię to, co najlepsze. Ale ty, wiecznie osądzający, wiecznie żałujący przeszłości, ciągłe wyrzuty, poczucie winy, pytania "a gdyby to", "a gdyby tamto". "Życie jest okrutne". "Żałuję, że nie zginąłem zamiast". No... pomyśl o tym. A jeśli wszystkie
No więc... muszę powiedzieć, że ja osobiście nigdy nie wyznaczałem tak wyraźnej granicy między "dobrem" i "złem" jak ty. Dla mnie: ta granica jest często fałszywa. Jedno i drugie nigdy nie jest całkiem rozdzielone. Jedno nie może istnieć bez drugiego. O ile robię coś z miłości, czuję, że robię to, co najlepsze. Ale ty, wiecznie osądzający, wiecznie żałujący przeszłości, ciągłe wyrzuty, poczucie winy, pytania "a gdyby to", "a gdyby tamto". "Życie jest okrutne". "Żałuję, że nie zginąłem zamiast". No... pomyśl o tym. A jeśli wszystkie