Przecież to farsa! Wszyscy ci ludzie siedzą z poważnymi minami; jedzą. Nie, nie jedzą: odzyskują swoje siły, aby dobrze wypełnić zadanie, które im przypadło. Każdy z nich wbił sobie do głowy jakąś małą manię, co nie pozwala mu dostrzec własnego istnienia; każdy wierzy, że jest nieodzowny dla kogoś czy dla czegoś. (...) A ja znajduję się pośród nich i jeśli mnie oglądają, muszą myśleć, ż enikt nie nadaje się lepiej ode mnie do robienia tego, co robię. Ale co do mnie, ja wiem. Mina moja nie wskazuje na to, ale ja wiem, że istnie
Przecież to farsa! Wszyscy ci ludzie siedzą z poważnymi minami; jedzą. Nie, nie jedzą: odzyskują swoje siły, aby dobrze wypełnić zadanie, które im przypadło. Każdy z nich wbił sobie do głowy jakąś małą manię, co nie pozwala mu dostrzec własnego istnienia; każdy wierzy, że jest nieodzowny dla kogoś czy dla czegoś. (...) A ja znajduję się pośród nich i jeśli mnie oglądają, muszą myśleć, ż enikt nie nadaje się lepiej ode mnie do robienia tego, co robię. Ale co do mnie, ja wiem. Mina moja nie wskazuje na to, ale ja wiem, że istnie