Jego ludzie roznoszą strach jak złowieszczą pocztę, wsuwają go pod drzwiami domów, wrzucają do skrzynek, malują na murach i stajniach, aż w końcu zaczyna się rozprzestrzeniać już sam z siebie, bezgłośny i cuchnący jak dżuma.
Jego ludzie roznoszą strach jak złowieszczą pocztę, wsuwają go pod drzwiami domów, wrzucają do skrzynek, malują na murach i stajniach, aż w końcu zaczyna się rozprzestrzeniać już sam z siebie, bezgłośny i cuchnący jak dżuma.