Dziwna jest ta chorobliwa skłonność do sprawiającego radość odkrycia (na ogół fałszywego i zawsze nieistotnego), że dzieło sztuki wyprowadzić można z jakiejś "historii prawdziwej". Skąd się to bierze? Czyżbyśmy wyżej cenili siebie samych, dowiedziawszy się, że pisarz, tak jak i my, nie był wystarczająco bystry, aby samodzielnie wymyślić jakąś historię? Czy może niewielka siła naszej wyobraźni wzmaga się, kiedy wiemy, że dotykalna rzeczywistość jest podstawą "fikcji", którą, nie wiedzieć czemu, pogardzamy? Czy też, biorąc rzecz
Dziwna jest ta chorobliwa skłonność do sprawiającego radość odkrycia (na ogół fałszywego i zawsze nieistotnego), że dzieło sztuki wyprowadzić można z jakiejś "historii prawdziwej". Skąd się to bierze? Czyżbyśmy wyżej cenili siebie samych, dowiedziawszy się, że pisarz, tak jak i my, nie był wystarczająco bystry, aby samodzielnie wymyślić jakąś historię? Czy może niewielka siła naszej wyobraźni wzmaga się, kiedy wiemy, że dotykalna rzeczywistość jest podstawą "fikcji", którą, nie wiedzieć czemu, pogardzamy? Czy też, biorąc rzecz