Przez te wszystkie wieki nauczyłam sie jednego - nieodzownym następstwem miłości jest niepokój. Tych dwóch rzeczy nie da się nijak rozdzielić i nie mam tu na myśli niepokoju w sensie ciągłego wyłamywania sobie palców czy innych zewnętrznych oznak, ale tę cichą panikę, która juz cię nigdy nie opuszcza a czasami wybucha takim płomieniem, że aż cię dusi i nie widzisz już nic zza nagłej zasłony łez - panikę, że ktoś kogo kochasz nad wszystko, może cierpieć, zginąć lub zostać ci odebrany na zawsze.
Przez te wszystkie wieki nauczyłam sie jednego - nieodzownym następstwem miłości jest niepokój. Tych dwóch rzeczy nie da się nijak rozdzielić i nie mam tu na myśli niepokoju w sensie ciągłego wyłamywania sobie palców czy innych zewnętrznych oznak, ale tę cichą panikę, która juz cię nigdy nie opuszcza a czasami wybucha takim płomieniem, że aż cię dusi i nie widzisz już nic zza nagłej zasłony łez - panikę, że ktoś kogo kochasz nad wszystko, może cierpieć, zginąć lub zostać ci odebrany na zawsze.