Rozmawialiśmy którejś nocy o mojej obsesji "zaistnienia". Pamietam jak powiedziała, że jest we mnie "demon próżności". A ja się broniłem, twierdząc, że to nieprawda. I ona wtedy powiedziała, że może nawet o tym nie wiem. Bo ten demon zawsze się wkrada. Twierdziła, iż nie da się bez niego być twórcą. Człowiek musi być w zaraniu obarczony ponadprzeciętną pychą, by uważać, że to co tworzy, trzeba światu ogłosić. A potem, gdy już się tak stanie, wyczekuje niecierpliwie aplauzu. Bez tego poklasku niepodobna tworzyć. To takie
Rozmawialiśmy którejś nocy o mojej obsesji "zaistnienia". Pamietam jak powiedziała, że jest we mnie "demon próżności". A ja się broniłem, twierdząc, że to nieprawda. I ona wtedy powiedziała, że może nawet o tym nie wiem. Bo ten demon zawsze się wkrada. Twierdziła, iż nie da się bez niego być twórcą. Człowiek musi być w zaraniu obarczony ponadprzeciętną pychą, by uważać, że to co tworzy, trzeba światu ogłosić. A potem, gdy już się tak stanie, wyczekuje niecierpliwie aplauzu. Bez tego poklasku niepodobna tworzyć. To takie