To, że nie dopuszczamy do siebie szczęścia, jest obelgą dla pamięci naszych najbliższych. Odrzucamy własną przyszłość i marnujemy możliwości. Każde z nas ma w życiu cel, przeznaczenie i żeby je wypełnić, musimy sięgnąć wyżej, niż to uważaliśmy za możliwe (...) Wszystko, czego doświadczamy, to, co dobre, i to, co złe, zakorzenia nas w życiu jak muł w rzece. Być może tkwimy w bólu i cierpieniu, ale naszym zadaniem jest wzniesienie się ponad nie, sięgnąć słońca i rozkwitnąć. Tylko wtedy rozświetlimy świat wokół nas.
To, że nie dopuszczamy do siebie szczęścia, jest obelgą dla pamięci naszych najbliższych. Odrzucamy własną przyszłość i marnujemy możliwości. Każde z nas ma w życiu cel, przeznaczenie i żeby je wypełnić, musimy sięgnąć wyżej, niż to uważaliśmy za możliwe (...) Wszystko, czego doświadczamy, to, co dobre, i to, co złe, zakorzenia nas w życiu jak muł w rzece. Być może tkwimy w bólu i cierpieniu, ale naszym zadaniem jest wzniesienie się ponad nie, sięgnąć słońca i rozkwitnąć. Tylko wtedy rozświetlimy świat wokół nas.