Horyzont wciąga jak wir,zasysa głęboko w siebie - nie dziw doprawdy,że dawni koczownicy pokonywali tak ogromne odległości i to nieraz bez konkretnych planów i strategii,dla samego ruchu,dla upojenia bezmiarem.Pojąć można jak wiosną wzywała,porywała ich jak ciepły wiatr budzący zmysły,przestrzeń,obiecując,że świat się nigdzie nie kończy,że można tak pędzić wciąż w przód i w przód,z wiatrem lub przeciw niemu,nie spotykając nikogo i nie chcąc nikogo spotkać,w samej drodze, samym pędzie znajdując rozkosz i cel.
Horyzont wciąga jak wir,zasysa głęboko w siebie - nie dziw doprawdy,że dawni koczownicy pokonywali tak ogromne odległości i to nieraz bez konkretnych planów i strategii,dla samego ruchu,dla upojenia bezmiarem.Pojąć można jak wiosną wzywała,porywała ich jak ciepły wiatr budzący zmysły,przestrzeń,obiecując,że świat się nigdzie nie kończy,że można tak pędzić wciąż w przód i w przód,z wiatrem lub przeciw niemu,nie spotykając nikogo i nie chcąc nikogo spotkać,w samej drodze, samym pędzie znajdując rozkosz i cel.