Coraz wyżej sięgają płomienie, topi się świat, pękają okowy białego dnia. Mrok gęstnieje ciężkim oddechem, para z ust osiada między chmurami, zabarwiając niebo szarością przedświtu. Dopalają się stosy, marzenia biorą urlop, nie dmuchaj na wygasłe popioły - zaprószysz sobie oczy!
Coraz wyżej sięgają płomienie, topi się świat, pękają okowy białego dnia. Mrok gęstnieje ciężkim oddechem, para z ust osiada między chmurami, zabarwiając niebo szarością przedświtu. Dopalają się stosy, marzenia biorą urlop, nie dmuchaj na wygasłe popioły - zaprószysz sobie oczy!