Czekać, czekać i czekać, podczas gdy nasza drogocenna młodość odpływała, niknąc gdzieś w oceanie czasu, i czuło się, jak ta melancholia, która zawsze gdzieś tkwi na dnie człowieka, przebija się na powierzchnię, i mało brakowało, by na śmierć wystraszyć Jana, kiedy ni z tego, ni z owego zaczynało się mówić o życiu.
Czekać, czekać i czekać, podczas gdy nasza drogocenna młodość odpływała, niknąc gdzieś w oceanie czasu, i czuło się, jak ta melancholia, która zawsze gdzieś tkwi na dnie człowieka, przebija się na powierzchnię, i mało brakowało, by na śmierć wystraszyć Jana, kiedy ni z tego, ni z owego zaczynało się mówić o życiu.