[...] polski teatr nie potrafił rozstać się z truchłami, tęskni do mamy i taty, tatę zabili w powstaniu, mamę bolą piersi od mleka i powieki od łez. Z desek zbito ławy i stoły. Ściany podpierają snopki słomy. Snopki, jakżeby inaczej, przypominają chochoły.
[...] polski teatr nie potrafił rozstać się z truchłami, tęskni do mamy i taty, tatę zabili w powstaniu, mamę bolą piersi od mleka i powieki od łez. Z desek zbito ławy i stoły. Ściany podpierają snopki słomy. Snopki, jakżeby inaczej, przypominają chochoły.