Najgorsze są właśnie te godziny, przed świtem, już nie całkiem nocne, a jeszcze dnia niepewne, które mgliście oplatają świat i nie chcą litościwie ukryć samotności. Wtedy wszystkie smutki stają się czarniejsze niż ciemność, a w pięściach zaciśniętych przy ustach chowa się jedynie drażniąca pustka przemijania i nicość, z którą nie ma jak walczyć...
Najgorsze są właśnie te godziny, przed świtem, już nie całkiem nocne, a jeszcze dnia niepewne, które mgliście oplatają świat i nie chcą litościwie ukryć samotności. Wtedy wszystkie smutki stają się czarniejsze niż ciemność, a w pięściach zaciśniętych przy ustach chowa się jedynie drażniąca pustka przemijania i nicość, z którą nie ma jak walczyć...