Jedyne, z czym nie mogę się pogodzić, rzekł po długim milczeniu, to fakt, że przez całe życie pozwalamy się terroryzować pozorną ponurością bytu; jak gdybyśmy się rodzili tylko po to, by wykitować, i prawie nie rozkoszujemy się tymi cudownymi chwilami, które jednak przeżyliśmy, nawet, jeśli są niemoralne, niebezpieczne i przemijające jak dżuma. (...) Dajemy nurka w celofan życia, skaczemy ze śmierci w śmierć i nie czujemy prawie nic poza własnym drżeniem
Jedyne, z czym nie mogę się pogodzić, rzekł po długim milczeniu, to fakt, że przez całe życie pozwalamy się terroryzować pozorną ponurością bytu; jak gdybyśmy się rodzili tylko po to, by wykitować, i prawie nie rozkoszujemy się tymi cudownymi chwilami, które jednak przeżyliśmy, nawet, jeśli są niemoralne, niebezpieczne i przemijające jak dżuma. (...) Dajemy nurka w celofan życia, skaczemy ze śmierci w śmierć i nie czujemy prawie nic poza własnym drżeniem