Mógłbym wybaczyć człowiekowi, który zabija się po cichu. Komu wolno osądzać cierpienie drugiego człowieka i granice tego, co może znieść? Ale człowiek, który ze swojej śmierci robi przedstawienie, żeby kogoś zranić, człowiek, który pozbywa się życia ze złośliwości - dla niego nie ma przebaczenia, nie ma wytłumaczenia, jest zepsuty do szpiku kości i zasługuje na to, by ludzie pluli na jego wspomnienie, zamiast go żałować i cierpieć, tak jak on tego chciał...
Mógłbym wybaczyć człowiekowi, który zabija się po cichu. Komu wolno osądzać cierpienie drugiego człowieka i granice tego, co może znieść? Ale człowiek, który ze swojej śmierci robi przedstawienie, żeby kogoś zranić, człowiek, który pozbywa się życia ze złośliwości - dla niego nie ma przebaczenia, nie ma wytłumaczenia, jest zepsuty do szpiku kości i zasługuje na to, by ludzie pluli na jego wspomnienie, zamiast go żałować i cierpieć, tak jak on tego chciał...