A pod koniec ostatniego, trzeciego tygodnia, kiedy ponownie rozbłysła przede mną wizja szkoły, pomyślałam, że pozostało mi już tylko samobójstwo. Tak pieczołowicie, tak gęsto utkałam swe zewnętrzne poszycie studentki nie sprawiającej "ani tyci kłopotu", zawsze zadowolonej, zawsze gotowej uśmiechnąć się, że trudno było zerwać te grube nici złudnej tkaniny. Czuła się całkowicie odizolowana. Nie znałam nikogo, komu mogłabym zaufać, kto dałby mi jakąś radę, i nie było już miejsca dokąd mogłabym pójść. Cóż miałam robić na tym świecie, b
A pod koniec ostatniego, trzeciego tygodnia, kiedy ponownie rozbłysła przede mną wizja szkoły, pomyślałam, że pozostało mi już tylko samobójstwo. Tak pieczołowicie, tak gęsto utkałam swe zewnętrzne poszycie studentki nie sprawiającej "ani tyci kłopotu", zawsze zadowolonej, zawsze gotowej uśmiechnąć się, że trudno było zerwać te grube nici złudnej tkaniny. Czuła się całkowicie odizolowana. Nie znałam nikogo, komu mogłabym zaufać, kto dałby mi jakąś radę, i nie było już miejsca dokąd mogłabym pójść. Cóż miałam robić na tym świecie, b