Prokurator - cytaty

Oszczędziła mi przynajmniej obowiązkowej godziny gadki o niczym.

„Łatwo poszło” było w tym wypadku eufemizmem.

Wiedziałem, że mieszanka whisky i wkurwienia nie wpłynie dobrze na nieliczne
pozytywne cechy mojego charakteru.

Nigdy nie straciłem w sądzie zimnej krwi. Nigdy!

„To się nie dzieje” – powtarzałam sobie w duchu. „To nie jest prawda”. Pod osłoną togi
uszczypnęłam się z całej siły w ramię, nic sobie nie robiąc z faktu, że zachowuję się jak
dziecko. Niestety, to była rzeczywistość.

Myślałem, że będzie się tłumaczyć, wykaże odrobinę dobrej woli, spróbuje
porozmawiać, ale w żadnym wypadku nie brałem pod uwagę, że będzie miała czelność
ironizować. Czułem, jak synapsy zaliczają zwarcie w moim mózgu. Podszedłem bliżej.
Wprawdzie cofnęła się do ściany, ale wciąż spoglądała na mnie hardo.

Nie miałam mu nic do powiedzenia. Taka była prawda. Co miałam mu tłumaczyć? Jak,
skoro sama nie wiedziałam, co się wokół mnie wyrabia.

Miałam prosty plan na wieczór – kąpiel, laptop, lampka wina i dobry film.

Czułam, jak na policzki wypływa mi krwisty rumieniec.

Godzinę później bawiłam się doskonale, żłopałam piwo i oglądałam mecz w gronie
Bartka i jego kolegów.

Piwo zdecydowanie nie
było w stanie stępić mego wkurwienia.

Podszedłem do Tomka i kazałem nalać sobie whisky z lodem. Piwo zdecydowanie nie
było w stanie stępić mego wkurwienia.

Najwyraźniej
moja obecność przeszkadzała jej w dobrej zabawie. Bardzo dobrze – uśmiechnąłem się
cynicznie i skierowałem w ich stronę.

Urocza, głupiutka i mocno pijana przytulała się
do mnie, pieprząc jakieś głupoty i uśmiechając się, jakby miała zaraz odebrać Oscara.

Zerknąłem
w stronę Kingi i zamarłem – jej wzrok wbity w Jessicę mógł śmiało konkurować
z wejrzeniem Meduzy. Jest zazdrosna – pomyślałem zadowolony