Cytat

Mniej poważnie. Dziękuję sobie, że dałam radę. Jak by zaśpiewał nasz wieszcz narodowy Zenek: "Jak do tego doszło, nie wiem", ale znów się udało.

Pewność siebie i arogancję oddziela cienka linia. Nie wywal się o nią.

Jeśli myślał, że odpuszczę mu taką akcję i to tak szybko, to chyba zwiedzał jakąś budowę i oberwał na niej w łeb luźno wiszącą cegłą.

Zaczynałem rozumieć, dlaczego tak ją uwielbiali. Znałem dziewczyny ładniejsze od niej, ale takiej mieszanki bystrości, ironii, perwersji i seksapilu nie widziałem u żadnej innej kobiety.

Czułem się trochę jak w Procesie Kafki. Od kilku godzin usiłowałem wytłumaczyć wszystkim, że nie jestem wielbłądem. A ci debile nie dość, że mnie nie słuchali, to jeszcze chcieli posadzić mi na plecach amerykańskiego turystę i wysłać na spacer wokół piramid.

- Nie ja zacząłem. Pański funkcjonariusz wygląda o wiele gorzej. - Uśmiechnąłem się perfidnie. - Zęby nie trawa, dwa razy nie rosną.

- Iga... - zacząłem zachowawczo.- Nie Iguj mi, kurwa! - odpowiedziała natychmiast.

Niby wiedziałam, że ludzie, którzy wkładają palce do gniazdek elektrycznych, nie zapinają pasów czy prowokują drapieżniki to... debile. Czemu więc w stosunkach damsko męskich zawsze nie mogłam się powstrzymać przed podobnymi zagrywkami.

Kolano bolało niczym oglądanie na trzeźwo TVP.

- Mój ex też twierdził, że ma wobec mnie uczciwe zamiary. A potem się okazało, że ma charakter niczym syn diabła i motopompy - wypaliłam szczerze.

Oszczędziła mi przynajmniej obowiązkowej godziny gadki o niczym.

„Łatwo poszło” było w tym wypadku eufemizmem.

Wiedziałem, że mieszanka whisky i wkurwienia nie wpłynie dobrze na nieliczne
pozytywne cechy mojego charakteru.

Nigdy nie straciłem w sądzie zimnej krwi. Nigdy!

„To się nie dzieje” – powtarzałam sobie w duchu. „To nie jest prawda”. Pod osłoną togi
uszczypnęłam się z całej siły w ramię, nic sobie nie robiąc z faktu, że zachowuję się jak
dziecko. Niestety, to była rzeczywistość.

Myślałem, że będzie się tłumaczyć, wykaże odrobinę dobrej woli, spróbuje
porozmawiać, ale w żadnym wypadku nie brałem pod uwagę, że będzie miała czelność
ironizować. Czułem, jak synapsy zaliczają zwarcie w moim mózgu. Podszedłem bliżej.
Wprawdzie cofnęła się do ściany, ale wciąż spoglądała na mnie hardo.

Miałam prosty plan na wieczór – kąpiel, laptop, lampka wina i dobry film.

Czułam, jak na policzki wypływa mi krwisty rumieniec.

Godzinę później bawiłam się doskonale, żłopałam piwo i oglądałam mecz w gronie
Bartka i jego kolegów.

Piwo zdecydowanie nie
było w stanie stępić mego wkurwienia.