Rozdział II

wda, twoja prawda i gówno prawda. A to jest ta trzecia. Mogą sobie pierdolić o Wojtku co chcą, ale on jest zajebisty. I chuj mnie obchodzi, że ćpa. Ja nie jestem lepszy. Ze swojego brata jestem z tego dumny, on za mną poszedłby do trumny.
   -Nie jesteś lepszy? Damian mam wrażenie jakbym dotychczas żyła w bańce mydlanej i nie wiedziała co się dookoła mnie dzieje.
   -Im mniej wiesz tym lepiej śpisz. Chciałabyś pojechać do Kuby?
   -Ty tu rządzisz-powiedziała z głośnym westchnieniem.
   Znowu pomknęli drogą. Po jakimś czasie zatrzymali się przed małym, ale zadbanym domkiem, który utrzymany był w dawnym stylu.
   -Kuba się przeprowadził?- spytała, przerywając niezręczną ciszę.
   -No, a nie widać?
Wzruszyła ramionami. Moment później drzwi otworzył im wysoki brunet.
   -Kuba?- spytała, unosząc brwi.
   -We własnej osobie-odpowiedział i gestem, jakby kury zaganiał zaprosił ich do środka.
Weszli do małego, ale przytulnego pokoju.
   -Tyna, opowiadaj. Co tam u ciebie?
   -Opornie, ale układam sobie wszystko od nowa. Nie będę cię zanudzać. A u ciebie?
   -Kurwy, wino i pianino- odpowiedział za niego Damian.
   -Mniej więcej-potwierdził z uśmiechem.-A propos wina, napijecie się czegoś?
   -Justynie tylko przynieś, ja prowadzę.
   -Czy mógłbyś z łaski swojej nie odpowiadać za mnie?
   -Nie żebym się wtrącał, ale i tak nie masz prawka na motor, więc nawet trzeźwość ci nie pomoże. Przyniosę wam- powiedział i wyszedł z pokoju.
   -Sorry Justyna, mam zły dzień.
   -A co się dzieje?
   -W życiu jak w kasynie, jeden wygrywa, a drugi ginie…
Wrócił Kuba, postawił przed Damianem i Justyną szklanki i usiadł.
   -Co to jest?- spytała Justyna, gdy się napiła.
   -To jest coś niezwykłego. Specjalny drink stworzony przeze mnie- roześmiał się Kuba.
   -Czyli Sprite z wódką-podpowiedział Damian.
   -Nie zdradzaj tajemnic mistrza- roześmiał się Kuba.- A tak w ogóle Tyna, masz chłopaka?
   -Zaplułem się przez ciebie-powiedział Damian.
   -Takie życie.
   -Damianie, a co w tym takiego zabawnego było? Nie, nie mam.
   -Zajebiście wręcz-powiedział z uśmiechem.- Au!
   -Co się stało?- spytała.
   -Nic. Damian mnie kopnął- odpowiedzieli równocześnie.
   -O co wam chodzi?
   -O nic, Kubama już dość dziewczyn. To dzięki niemu odkryłem, że nie nadaję się do mat-fizu, nigdy nie byłem w stanie policzyć nawet tych aktualnych.
   -Nie pierdol, ja po prostu raczej nie jestem romantykiem , kocham tylko muzykę
Dziewczynę mam , niestety zawszę inną co weekend. Ale ty mi nie ustępujesz.
   -Też masz co tydzień nową dziewczynę?
   -Nie, ja ostatnio nie chodzę na randki.On wyrabia za mnie normę.
   -Nowość- roześmiał się Kuba.
   -Jest inaczej niż kiedyś… Kiedyś nie byłem taki jak teraz to i się umawiałem.
   -Damian, co się dzieje?
   -Jak to kiedyś całkiem nietrafnie ujął nasz wspaniały kumpel, ja nie potrafię kochać… Jedziemy- uciął rozmowę.
   Ta droga była inna… Pełna niedopowiedzeń, napięcia i może też strachy przed tym co wydarzy się dalej. To ich poznawanie się i docieranie, było jednak drogą naznaczoną przeciwnościami i bolesnymi słowami.
   Stanęli pod jej domem.
   -Tyna, przyznam, że czasami czekam na coś co nigdy się nie wydarzy, na niemożliwe. Spędzam całe życie na tym cholernym czekaniu, obiecuję sobie, że zaczn