miłość dla miłości...

Jesteśmy ludźmi. Co to znaczy? Zamienieni w maszynki, trybiki, pasujące do całości. Boimy się wyłamać z mechanizmu, który nas wciągnął. Poza nawiasem społeczeństwa nie mamy szans na przetrwanie. A może tak nam się tylko wydaje…

Jestem bezdomny. Żyję. Mam czas dla siebie. Nie wiem co to jest budzik rano. Nie rozumiem co to płacenie rachunków. Nie mam karty bankomatowej a nawet konta w banku.

Moje problemy są inne, takie żeby było mi ciepło i żebym miał co zjeść.

I najważniejsze, żebym był zdrowy, by móc zarobić w jakikolwiek sposób. Nie chcę żebrać. Okradać tego sytego, wiecznie niezadowolonego tłumu z tego co posiada, na co tak trawi swój cały czas i energię.

Mogę zbierać puszki, złom, makulaturę, robić cokolwiek, gdziekolwiek…

Nie oczekuję litości ani nawet współczucia. Do niczego nie jest mi to potrzebne. A o zrozumienie przestałem zabiegać, bo wiem że mija się to z celem.

Jedzenie jest prawie wszędzie, to nie biedne Indie, tu jedzenie można znaleźć prawie na każdej ulicy.

Szkoda, że szerzy się tyle chamstwa i pijaństwa wokół. Inaczej byłbym nawet po swojemu szczęśliwy.

Patrzę na ludzi, na ich ciągły pośpiech, ja nie chcę tak żyć.

Miałem kiedyś swoje miejsce, swój domek z ogródkiem i psa. Miałem mnóstwo marzeń i planów. A teraz nie mam nic i też jest dobrze.

Na pewno według norm jestem postrzegany jako nieudacznik. Nie przystosowany do życia. Kompletne zero. I co z tego? W ogóle mnie to nie obchodzi. Przynajmniej w jakiś sposób jestem wolny. Mógłbym jechać czy iść gdzie zechcę. Zostałem tutaj tylko ze względu na nią, chociaż myślę że jej to chyba obojętne. Raczej mnie w jakiś sposób jest to potrzebne.

Bo to jedyne stałe miejsce, do którego wracam…

Poznałem ją jak to zazwyczaj bywa przypadkiem. Nie byłem już pierwszej młodości. Miała twarz bardzo dziewczęcą, jasną i delikatną, nie wyglądała na swoje trzydzieści lat. Mój pies zaplątał jej się ze smyczą pod nogami i musiała się zatrzymać. Nigdy nie podchodził do obcych, nie wiem dlaczego tym razem tak się stało. Ale, jak napisał Balzak, przypadek jest największym z artystów.

Dobrze pamiętam jej duże niebieskie oczy po brzegi wypełnione zdziwieniem. Jedną dłonią odgarniała rozwiewane przez wiatr włosy a drugą próbowała wyswobodzić szczupłą nogę z uwięzi. Często chodziłem przez ten park z Teodorem ale wcześniej jej nie widziałem. Musiałem ją mocno przepraszać, tym bardziej że na domiar złego Teodor właśnie otrząsnął swoją mokrą sierść na jej jasną sukienkę. Nie była zła, była bardzo zakłopotana a w jej spojrzeniu ukazała się wielka bezradność małego dziecka. Pełna rezygnacji stała chwilę bez ruchu a potem usiadła na pobliskiej ławce, jakby to zdarzenie odebrało jej wszystkie siły. A ja przestępując z nogi na nogę, próbując pokonać zdenerwowanie, mówiłem coś, pewnie od rzeczy… Ale ona chyba nawet nie mnie słyszała.