Ścieżki nadziei
Richard Paul Evans

pół nocy nie spałam, tak mnie wciągnęła... cudowna i mega zaskakująca:) dziękuję:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To moja pierwsza przeczytana książka Evansa, ostatni tom opisanych wędrówek jak dla mnie świetny początek, by sięgnąć po kolejną jego pozycję, mimo, że będzie to już czytanie ,,od tyłu". Mam nadzieję, że wcześniejsze też są takie dobre?! Czyta się ją jednym tchem, naprawdę bardzo szybko. A dlaczego? dlatego, że akcja została opisana bardzo dobrze, że przygody i miejsca opisane są w taki prawdziwy sposób (większość zresztą jest autentycznych). Człowiek ,,idzie" cały czas, przez całe życie - jeśli się zatrzymuje to tylko na jakiś czas, by za chwilę znów ruszyć naprzód. Tak też jest z głównym bohaterem, Alan przemierza całą Amerykę pieszo tylko ze swoim plecakiem. Z bagażem, który pozwala mu przetrwać wędrówkę i bagażem doświadczeń, które tak naprawdę skłoniły go do podjęcia tego wyzwania. Podróż ta została przerwana z powodu stanu zdrowia ojca Alana, później znów wznowiona. Aż w końcu dobiega końca - cel zostaje osiągnięty i efekt zgodny z oczekiwaniami. Teraz Alan ma coś więcej, coś czego mu brakowało, zanim wyruszył - bagaż doświadczeń i mądrości zdobyte podczas wędrówki. Podczas tej niezwykłej wyprawy doświadczył dobra i ciepła, otrzymał pomoc i przekonał się o sile, jaką dać może tylko przyjaźń. Spotykał ludzi, którzy na zawsze odmienili jego życie, a on pomału odzyskiwał nadzieję. Tak naprawdę to nigdy nie wiemy co nas czeka za zakrętem losu ...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Dzięki naszym wspomnieniom jesteśmy tym, kim jesteśmy. Bez nich jesteśmy niczym. Jeśli to znaczy, że czasami musimy poczuć ból, to warto". Jak tylko chwyciłam tę książkę do ręki wiedziałam, że to jedna z tych historii, które zapamiętam. Jedna z tych książek, które musiałabym sobie kupić na własność, gdybym musiała oddać ją do biblioteki. ,,Ścieżki nadziei" to ostatnia powieść z cyklu ,,Dzienniki pisane w drodze". Opowiada o ostatnim etapie wędrówki Alana, który po śmierci żony, utracie firmy i domu, gnębiony myślami samobójczymi, w poszukiwaniu nadziei oraz sensu swego dalszego życia postanawia pójść tak daleko, jak tylko będzie to możliwe - z Seattle do Key West na Florydzie, czyli blisko 5 tysięcy kilometrów. Jednak, gdy znajduje się już blisko celu, musi przerwać podróż, by wrócić do ojca walczącego o życie w szpitalu. Podczas pobytu w domu, spędzając czas z najbliższą sobie osobą, ostatnim żyjącym członkiem swojej rodziny, Alan odkrywa dziennik ojca, w którym ten spisał dla syna dzieje swoje i swoich przodków. Zapiski te pozwalają mężczyźnie dotrzeć do swego wnętrza, wsłuchać się i lepiej zrozumieć siebie. I nie tylko. Poznaje również swego tatę, który dość powściągliwy w okazywaniu uczuć synowi, po śmierci żony-matki Alana, sam wychowywał syna. ,,Przypuszczam, że jako dzieci z natury jesteśmy egoistami i oceniamy swoich rodziców nie przez pryzmat ich świata oraz ich problemów, ale z perspektywy naszego świata i tego, jak rodzice zaspokajają nasze potrzeby. Nawet gdy jesteśmy dorośli, rzadko sobie uświadamiamy, że oni też kiedyś byli młodzi". Poznaje człowieka, który cierpiał i doświadczał rzeczy, o których Alan nie miał pojęcia. Pozwala mu to spojrzeć na niego z innej perspektywy, a mianowicie z punktu widzenia doświadczenia, które ojca ukształtowało. Myślę, że właśnie po lekturze losów swego rodziciela, mężczyzna docenił go i rolę jaką spełniał w jego życiu. ,,Przypuszczam, że być rodzicem znaczy być niezrozumianym. Może jest to najlepszy dowód miłości rodzicielskiej". Wątek ten wyraźnie pokazuje nam jak ważna w codziennym życiu jest rola rozmowy, otwarcie się na drugiego człowieka i okazanie emocji. To właśnie wzajemny dialog często pozwala nam zrozumieć przyczyny postępowania drugiej osoby. Karmiąc się domysłami, wyrabiając sobie o kimś zdanie na podstawie zwykłej niewiedzy, nigdy nie damy szansy pokazania drugiej osobie swej prawdziwej twarzy. Każdy rozdział zapoczątkowany jest cytatem z dziennika Alana, i nie są to puste, wyszukane na siłę frazesy, a przemyślenia, które pobudzają czytelnika do refleksji. Towarzyszymy Alanowi w wewnętrznych rozprawach dotyczących sensu istnienia, w filozoficznych rozważaniach, które jednak podane są nam w taki sposób, iż zapraszają do wspólnych dywagacji. Nie raz odłożyłam książkę na chwilę, by odnieść się do poruszonego przez mężczyznę tematu ze swojej perspektywy. I niech nie zrazi Was nużąco brzmiące wyrażenie "rozważania filozoficzne". "Ścieżki nadziei" napisane są w tak dostępny sposób, iż wciągają w czytelnika w swą historię i zawarte w niej dysputy niczym najlepszy rozmówca i słuchacz jednocześnie. Powieść ta to zapiski dokumentujące proces akceptacji przeszłości, godzenie się z nią i na nią. Wędrówka ta jednak jest również przygotowaniem mężczyzny do stawienia czoła przyszłości. Jest niczym pomost, który Alan zbudował sobie do nowego życia. Czas, który poświęcił na marsz miał go przygotować na przyszłość, którą zbudować musi na fundamentach swojego nowego "ja". Czy jednak można przygotować się do spotkania z nieznanym? To książka, od której ciężko się oderwać. Być może dlatego, iż jest tak prawdziwa, pełna szczerych emocji i prozy życia. Myślę, że wielu odnajdzie tu cząstkę siebie, wszak chyba każdy z nas ma za sobą czas poszukiwań sensu, nadziei i ścieżek życia... ,,Nic nie pozostaje takie samo na zawsze". https://miloscdoczytania.wordpress.com/2017/03/17/sciezki-nadziei-richard-paul-evans-recenzja/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ścieżki nadziei to ostatni tom serii Dzienników pisanych w drodze. Idealnie zamyka całość i wzbudza skrajne emocje. Evans pokazał cały swój kunszt autorski i połechtał wszystkie zakamarki mojej duszy i umysłu. Wiem, że to już koniec Dzienników, ale wiem też, że jeszcze nie raz wrócę do Alana i może dostrzegę w tych książkach kolejne prawdy, które się tam kryją. http://ksiazkomiloscimoja.blogspot.com/2017/02/ostatnia-sciezka-dziennikow-pisanych-w.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Alan Christoffersen ma w życiu swój cel - wędrówkę. Wszystko zaczęło się w momencie, w którym umarła jego ukochana, wspaniała żona. Bohater szukał sposobu na oderwanie myśli od tragedii, jaka miała miejsce w jego niedługim życiu. Długie, piesze wędrówki sprawiały mu radość, dawały spokój duszy i relaksowały go, był w stanie pogodzić się ze śmiercią wybranki, a świat powoli nabierał barw i nowego sensu. Podjął się wielkiego przedsięwzięcia, jakim było przejście przez kilka stanów i dotarcie do Key West. Niestety, los miał wobec Alana nieco inne plany i pokrzyżował mu przygodę. W jego życie znowu wkradł się smutek, utrata, zwątpienie oraz ponowne poszukiwanie szczęścia i sensu życia. "Modląc się rozpaczliwie w oceanie łez, musimy uważać, aby nie utopić tych, którzy próbują nas uratować." Wędrówka głównego bohatera ma w sobie wiele metaforycznych znaczeń oraz przesłań. Czytając ową powieść czułam, że każdy najmniejszy aspekt ma istotną rolę w całej historii, a zmagania Alana z utratą mogą spotkać każdego z nas. Autor przedstawił drogę, którą mężczyzna pokonuje po to, aby zyskać spokój duszy i umysłu, aby pogodzić się z otaczającym go smutkiem i niedolą, stara się odnaleźć szczęście i sens we wszystkim. Wędrówka to jego cel, który odrywa jego myśli od szarej, przykrej rzeczywistości. Jest to swego rodzaju droga do zrozumienia, do poznania siebie oraz zaakceptowania nieodwracalnych wydarzeń. Niestety, podczas "oczyszczającej" wędrówki Alan będzie musiał zmierzyć się z kolejnym, przykrym epizodem w jego życiu. Na domiar złego - najbliżsi, którzy zawsze byli dla niego wsparciem, nie spisali się w swojej roli. Mężczyzna powoli traci coraz więcej - miłość, rodzinę, wsparcie... Czy obcy ludzie mogą stać się bliżsi niż rodzina? Opowieść stworzona przez Richarda Paula Evansa to historia, która ukazuje swego rodzaju godzenie się bohatera z rzeczywistością. Oprócz akceptowania przykrych i bolesnych zdarzeń, Alan odkrywa również siebie. Bliżej poznaje historię swojej rodziny, losy przodków, zaręczyny oraz wspólne życie rodziców, miłość, którą został obdarzony jako dziecko. Miał szansę spojrzeć na swoje życie oczami innej osoby, zrozumieć, co zrobił źle i starać się naprawić błędy, póki nie jest za późno. Jak się okazuje, to również nie jest łatwe, jednak do celu trzeba dążyć, pomimo kłód, które znajdują się pod nogami. Bohater pokazuje siłę, która motywuje oraz udowadnia, że wszystko jest możliwe. Autor stworzył piękną, wzruszającą i bardzo wartościową powieść, która kryje w sobie wiele przesłań i aluzji. Pomimo, że książka nie należy do najdłuższych, a jej czytanie zajmuje naprawdę niewiele czasu, to w 300 stronach można znaleźć wszystko. Każdy może spojrzeć na siebie i przemyśleć, jak wyglądałoby jego zachowanie w podobnej sytuacji. Alan'em może stać się każdy, dlatego powieść była dla mnie niezwykle wzruszająca i głęboka. Wkrótce z całą pewnością sięgnę po inne, wartościowe dzieła autora.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Ścieżki nadziei" to ostatni tom serii "Dzienniki pisane w drodze"Kiedy otrzymałam propozycję, przeczytania tej książki, powiem szczerze, że trochę się zawahałam. Nie czytałam wcześniejszych części, więc bałam się, że nie do końca zrozumiem sens. Okazało się jednak, że nie potrzebnie się martwiłam. Książka okazała się wspaniała. Była to jedna z tych książek, po której długo jeszcze nie mogłam wrócić do rzeczywistości. Myślałam o niej jeszcze długo po zakończeniu czytania. Alan główny bohater zaczyna wędrówkę po stanach, która ma mu pomóc zrozumieć i przemyśleć swoje dalsze życie. Jest załamany i zdruzgotany po śmierci swojej ukochanej żony. Alan jest już prawie u kresu swojej podróży, życie jednak czasami inaczej układa swój scenariusz, Alan musi wrócić do rodzinnego domu. Jego ukochany ojciec ma ciężki zawał serca. Przy okazji wizyty Alan będzie musiał wyjaśnić i zmierzyć się z nierozwiązanymi wcześniej sprawami. Sprawy te powinien rozwiązać, aby wędrówka miała sens i zakończyła się z czystym kontem. Nasz bohater odnajduje w domu ojca pewien dziennik Jest to historia jego rodziny spisana przez ojca. Dzięki temu poznaje nieznana do tej pory historię swojej rodziny. ,,Ścieżki nadziei" to przepięknie napisana relacja z ostatniej części podróży i pożegnanie się z wędrówką. W książce mamy narrację pierwszoosobową, Alan opowiada, nam dokładnie, co robił, podczas wędrówki. Jest to relacja jakby krok po kroku, która powodowała, że można było się wczuć w rolę bohatera książki. Podobało mi się również to, że relacja ta była sucha, nie było w niej emocji, uczuć. Miało to jednak sens, bo zmuszało czytelnika do pokazania swoich emocji. Poza tym jest to dziennik z podróży, to taka forma, w której raczej opisujemy wydarzenia, relacjonujemy je, a nie rozwodzimy się nad swoimi uczuciami czy emocjami. Taka forma narracji ma również to do siebie, że czytelnik wtapia się w książkę i ma wrażenie, że uczestniczy w autentycznej podróży, że historia jest prawdziwa. Powiem szczerze, że dałam się nabrać i ciężko było mi się do końca, pogodzić z faktem, że to tylko fikcja literacka. Jest to piękna książka o miłości i smutku po stracie ukochanych osób oraz próbie poskładania swojego życia od nowa. Pokazana jest tu również rola przyjaźni, jak wielkie znaczenie ma ona dla nas, kiedy wydaje nam się, że nie mamy już nikogo. Książka bardzo mądra zmusza nas do refleksji nad własnym życiem. Książka pozwala zrozumieć, że można się podźwignąć nawet po największej tragedii, trzeba tylko na to znaleźć swój własny sposób. Alana spotkało w życiu wiele tragedii, najpierw śmierć matki, potem żony, utrata firmy, potem śmierć ojca. To wszystko niejednego z nas doprowadziłoby do skrajnego załamania czy depresji. Tu mamy jednak podane inne rozwiązanie, że nie należy się poddawać, nawet jeśli wydaje nam się, że sytuacja jest beznadziejna, mamy poszukać takiego rozwiązania, które pozwoli nam ukoić ból i dalej żyć. ,,To nie wiedza pomaga nam w naszej podróży, ale nadzieja i wiara: nadzieja, że wędrówka będzie warta naszych kroków; wiara, że dokądś zmierzamy. I dopiero gdy dotrzemy do celu wędrówki, zrozumiemy, że każdy jej krok stawialiśmy na wodzie".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak suma małych kroków może zmienić życie Niezwykłe jest, jak dla poprawienia kondycji psychicznej, człowiek decyduje się na podjęcie walki z własnym ciałem, z własnymi ograniczeniami. Kiedy Alan Christoffersen traci wszystko, co było do tej pory dla niego w życiu ważne, wyrusza w podróż przez Stany Zjednoczone. ,,Ścieżki nadziei" są ostatnim etapem jego podróży. Niestety Alan będzie zmuszony na jakiś czas przerwać wędrówkę i wrócić do rodzinnych stron. Pomimo problemów, w dalszą drogę wyruszy silniejszy. Richard Paul Evans stworzył opowieść bardzo inspirującą do przemyśleń. Dającą szansę na docenienie tego, co człowiek ma w życiu tu i teraz. Stworzył też obraz człowieka, który im więcej przeszkód miał pod nogami, tym stawał się silniejszy, bardziej wytrwały. Alan jest postacią, która na łamach książki dzieli się osobistymi przeżyciami, uczuciami dotyczącymi jego wcześniejszego życia. Za cel swojej wędrówki obrał Key West na Florydzie. Nie wie jeszcze czy ta podróż zmieni jego życie, ale po przebytych kilometrach widzi w sobie pewne zmiany. Dostrzega w sobie światło nadziei, które może dać mu szansę na ponowne życie, inne; ale równie dobre jak przed podjęciem trudu wędrówki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Człowiek, który traci wszystko ma dwie możliwości: dać się pochłonąć rozpaczy, albo zacząć szukać nowego celu. Po śmierci żony i stracie firmy Alan decyduje się na drugą z możliwości. Postanawia wyruszyć w pieszą podróż przez całą Amerykę, od Seatle aż do Key West. Jego wyprawa obfitowała w przygody, niebezpieczeństwa, ale także w niezapomniane przyjaźnie i głębokie przemyślenia. Nieoczekiwanie musi jednak przerwać wędrówkę i wrócić w rodzinne strony, by zająć się poważnie chorym ojcem. Jednak nawet w domowym zaciszu, Alan odbędzie jeszcze jedną podróż- w przeszłość, a to, czego się dowie o swojej rodzinie po raz kolejny zmieni jego spojrzenie na przyszłość. Podróż Alana rozpoczęła się już jakiś czas temu, jednak ja dołączyłam do jego wędrówki dosłownie na ostatniej prostej. Bardzo żałuję, że nie znam jego wcześniejszych przygód, jednak Dzienniki spisane są w taki sposób, by czytelnik mógł przyłączyć się do Alana w dowolnym momencie, bez obaw, że zgubi się w jego historii. Choć wszystkie pięć tomów łączy się w jedną całość, którą spaja wędrówka przez Amerykę, każdy tom obejmuje pewien zamknięty okres podróży. Zaczynanie serii od ostatniego tomu jest może dosyć niefortunne, ale autor zadbał o to, by każdy tom stanowił całość, przez co nie ma znaczenia po który tom serii zdecydujecie się sięgnąć. Ja żałuję jednak, że nie rozpoczęłam przygody z bohaterem od samego początku, do czego z resztą zachęcam, jednak nie wykluczam, że decyduję się w przyszłości na przeczytanie poprzednich tomów. ,,Dzięki naszym wspomnieniom jesteśmy tym, kim jesteśmy. Bez nich jesteśmy niczym. Jeśli to znaczy, że czasami musimy poczuć ból, to warto." Jeśli znacie choć jedną powieść Evansa, możecie być pewni czego się spodziewać. Jego książki są niezwykle lekkie, subtelne i naszpikowane mądrościami. Są jak powiew świeżego powietrza w dusznym pomieszczeniu, bo choć ulotne, pozwalają choć na chwilę odetchnąć i (niemal dosłownie) przewietrzyć myśli. Evans dochodzi do prostych wniosków, często bardzo oczywistych jednak z jakiegoś powodu umykających nam w pędzie życia. Właśnie dlatego na pewno nie jest to ostatnia powieść jego autorstwa po którą sięgnę. Nie jestem w stanie powiedzieć Wam czy ten tom jest lepszy czy gorszy od poprzednich. Oceniam go jako zamkniętą całość i ze zdziwieniem muszę przyznać, że główny motyw jakim jest wędrówka wcale nie okazał się najmocniejszą, ani najistotniejszą stroną książki. O wiele bardziej wzruszająca i wciągająca była część, którą bohater spędził w rodzinnych stronach. I co ciekawe, choć to wędrówka miała dostarczyć mu odpowiedzi na dręczące pytania, najwięcej wniosków wyciągnął nie ruszając się nawet z domu. Jeśli chodzi o ten kawałek trasy jaki przeszliśmy razem, zdarzało się kilka ciekawych i zaskakujących momentów, ale zaskoczyło mnie jak wiele autor poświęca miejsca na opisanie nieistotnych szczegółów na temat tego gdzie bohater nocował czy co jadł na kolację (choć bez wątpienia sporo zachodu kosztowało autora sprawdzenie jakie hotele i regionalne dania miał do wyboru.) ,,Czasami nasze troski przytłaczają nas tak bardzo, że nie dostrzegamy ciężarów, pod którymi uginają się ludzie wokół nas." O CZYM? ,,Ścieżki nadziei", to sentymentalna podróż w przeszłość ku poszukiwaniu korzeni i swojej tożsamości, ale także odważna wyprawa w przyszłość, niezależnie dokąd ona zaprowadzi. Piękne plenery, warte zapamiętania sentencje, sympatyczni bohaterowie, sporo wzruszeń, odrobina łez i całe mnóstwo melancholii i wspomnień przeszywających teraźniejszość niczym sztylet, lecz definiujących nas, jako ludzi- to wszystko znajdziecie w tej powieści. Pięknej, wciągającej i bez wątpienia wartej przeczytania, bez względu na znajomość poprzednich tomów. Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Między Słowami! Recenzja pochodzi z mojego bloga: http://beauty-little-moment.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść drogi -tak można nazwać tę książkę, choć nie cała akcja toczy się w podróży. "Ścieżki nadziei" są ostatnią częścią pięciotomowej serii, jednak przeczytałam ją osobno bez znajomości poprzednich historii. Nie doskwierała mi bardzo nieznajomość pozostałych części, ponieważ autor często odwołuje się do swoich wspomnień i przeżytych doświadczeń. Niekoniecznie mnie wciągnęła ta opowieść, ale nie mogę odmówić Evansowi umiejętności opisywania uczuć - robi to pięknie, prosto i bez zbędnego patosu; a jednocześnie dają się one tak prawdziwie odczuć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Ścieżki nadziei" to ostatni tom Dzienników pisanych w drodze. W tej części zaciekawiła mnie przeszłość Ojca Alana gdzie można poznać jego korzenie i jak potoczyło się dalsze życie. Książka bardzo życiowa, każdy człowiek odbywa wędrówkę,ma przed sobą swój własny cel do którego pragnie dotrzeć. Autor bardzo ciekawie opisuje wszystkie miejscowości, które przemierzał Alan. Sama bym chciała odwiedzić Stany Zjednoczone, może kiedyś się uda. Na minus uważam szczegółowe opisy przyrządzania posiłków pojawiających się co rozdział. Nie było to potrzebne.

Trochę smutno się zrobiło, że to już koniec. Podczas lektury zżyłam się z głównym bohaterem i kibicowałam mu na każdym etapie. Na końcu bardzo ciekawy list od autora,w którym wyjaśnia skąd pomysł na cykl książek o wędrówkach. Lektura motywująca dla ludzi, którzy też szukają ścieżek nadziei.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Człowiek musi iść. Do tego został stworzony. *** Po śmierci ukochanej żony, utracie domu i pracy Alan wyruszył w pieszą podróż przez całą Amerykę. Sam. Z jednym plecakiem. Z mnóstwem pytań o sens życia i cierpienia. Podczas swej niezwykłej wędrówki doświadczył dobra i ciepła, otrzymał pomoc i przekonał się o sile, jaką dać może tylko przyjaźń Spotkał ludzi, którzy na zawsze odmienili jego życie.Powoli odzyskiwał nadzieję. Ale nigdy nie wiemy, co czeka nas za zakrętem drogi. Los znów kazał Alanowi przerwać podróż i poddał go kolejnej ciężkiej próbie. Teraz jednak Alan ma coś, czego mu brakowało, zanim wyruszył – bagaż doświadczeń i mądrość zdobyte podczas wędrówki. Czy to wystarczy, aby dokończyć podróż? Czy Alan zostawi za sobą przeszłość i znajdzie siłę, by żyć na nowo? Czy odzyska szanse na miłość i zwykłe ludzkie szczęście? *** Ścieżki nadziei zamykają bestsellerową serię Dzienniki pisane w drodze Richarda Paula Evansa. Autor Kolorów tamtego lata i Stokrotek w śniegu zabiera nas w podróż, która odmienia życie i pozwala odzyskać nadzieję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jakoś przegapiłam pojawienie się książki w bibliotece i dopiero gdy pojawiła się kolejna (Sprzedawca marzeń) zawłaszczyłam obydwie. 

Dobiega końca podróż Alana, w trakcie musiał ją przerwać, gdyż jego ojciec trafia do szpitala i umiera. Na Key West uzmysławia sobie, że to początek nowego życia, które zamierz spędzić z Falence.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lubię książki tego autora. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)