Śmierć na Nilu - streszczenie

Opracował: Mocarz

Słynny detektyw Herkules Poirot wybiera się na rejs po Nilu ekskluzywnym statkiem wycieczkowym "Karnak". Na rejs wybrało się znamienite towarzystwo - między innymi znana na całym świecie piękna i młoda milionerka Linnet Doyle ze swym świeżo poślubionym mężem, Simonem. Młoda para jest właśnie w trakcie podróży poślubnej. Już pierwszego dnia Poirot zauważa, że nie wszyscy dobrze życzą państwu Doyle. Pewna młoda kobieta ewidentnie młodą parę prześladuje i prowokuje do sprzeczek, ku wielkiemu oburzeniu obojga (zwłaszcza Simona). Okazuje się, że to Jacqueline de Bellefort, była narzeczona Doyle'a, która wciąż nie może się pogodzić z jego utratą i od dłuższego czasu uprzykrza młodym małżonkom życie. Sytuacja staje się niebezpieczna, gdy pewnego dnia podczas zwiedzania egipskiej świątyni, Linnet o mały włos nie zostaje uderzona wielkim głazem. Dla Poirota staje się jasne, że milionerce grozi śmiertelne niebezpieczeństwo; detektyw postanawia ją chronić.Pewnego wieczoru pijana Jacqueline wchodzi do pokoju, gdzie wciąż jeszcze jest kilkoro wycieczkowiczów i zaczyna w ich obecności wymyślać Simonowi. W końcu, doprowadzona do furii, sięga po mały pistolet i strzela do mężczyzny, trafiając go w nogę. Wydarzenie powoduje ogólną panikę, Doyle prosi jednak obecnych, by nie niepokoili jego żony wieścią o wypadku, a rozhisteryzowaną Jacqueline zabrali w bezpieczne miejsce. Sam oddaje się pod opiekę doktora Bessnera.Rankiem wycieczkowiczów czeka kolejna, znacznie gorsza niespodzianka - Linnet Doyle zostaje znaleziona w swojej kajucie z przestrzeloną głową. Zaraz po wykryciu zbrodni, nękany wyrzutami sumienia Poirot postanawia odnaleźć sprawcę. Pierwsze podejrzenia padają na Jacqueline de Bellefort - zwłaszcza że nad łóżkiem denatki ktoś wypisał jej własną krwią wielką literę "J". Okazuje się jednak, że dziewczyna nie mogła popełnić zbrodni, bo w tym właśnie czasie wywołała ową przykrą w skutkach awanturę z Doyle’em, a zaraz potem, roztrzęsiona, spędziła resztę nocy w swojej kajucie pod opieką panny Bowers.Poirot musi szukać więc innych śladów. Policja umożliwia mu przesłuchanie wszystkich wycieczkowiczów. Wiele zeznań pokrywa się - w nocy słyszano wyraźny plusk za burtą, co mogło oznaczać tylko jedno - morderca pozbył się pistoletu. Detektywa intrygują najbardziej zeznania Rozalii Otterbourne. Dziewczyna najwyraźniej boi się coś powiedzieć i wszystko też wskazuje na to, że kogoś kryje. Uwagę Poirota zwraca też bezczelność pokojówki Linnet, Luizy Bourget. Daje ona do zrozumienia, że gdy w noc zabójstwa szła do pokoju chlebodawczyni, widziała mordercę. Nie ma jednak zamiaru dzielić się swymi spostrzeżeniami z policją. Wkrótce potem i ona zostaje znaleziona martwa. Poirot dochodzi do wniosku, że przebiegła kobieta postanowiła wzbogacić się na szantażowaniu mordercy, który jednak okazał się od niej sprytniejszy...Tymczasem okazuje się, że kolejna osoba na własną rękę "odkryła" mordercę. Salome Otterbourne, matka Rozalii, widziała kogoś, kto wychodził z pokoju Luizy Bourget. Jednak i tym razem morderca okazał się szybszy - gdy kobieta już ma zdradzić Poirotowi nazwisko sprawcy, zostaje trafiona kulą w plecy.Słynny detektyw czuje się bezradny, zdenerwowany. Morderca jest, jak widać, gotowy na wszystko, im szybciej go więc on, Poirot, wykryje, tym lepiej będzie dla wszystkich (detektyw chciałby też zachować swą reputację geniusza). Sprawa jednak ani trochę nie rusza do przodu, wręcz przeciwnie - pojawiają się nowe, coraz dziwniejsze wątki. Okazuje się, że motyw zabójstwa Linnet miał każdy z wycieczkowiczów. Podejrzenia detektywa skupiają się na morderstwie na tle rabunkowym. Wychodzi bowiem na jaw, że w noc zbrodni zginęły warte fortunę perły pani Doyle, w których miejsce podstawiono imitację. Wkrótce udaje się ustalić tożsamość złodzieja - był nim Tim Allerton. Rozalia Otterbourne widziała go w noc morderstwa, gdy kradł perły; to właśnie jego osłaniała. Była przekonana, że jest on też zabójcą, nie chciała jednak nic powiedzieć ze względu na uczucie, jakim darzyła go już od chwili poznania. Tim szczerze przyznaje się do kradzieży pereł i nawet zwraca je. Stanowczo też zaprzecza, jakoby miał coś wspólnego z morderstwem.Podejrzenia skupiają się na kolejnej osobie. Panna Bowers zdradza, że jej pacjentka, stara pani Van Schuyler jest kleptomanką. Też miała chrapkę na perły Linnet. Nie wiedziała jednak o dokonanej przez Tima zamianie i wkradła się w nocy do kajuty milionerki, zabierając imitację. Policja podejrzewa, że któreś z nich (Maria Van Schuyler lub Tim) mogło zostać przyłapane przez Linnet i popełniło zbrodnię, by uniknąć konsekwencji.Lista potencjalnych morderców nie kończy się. Uwagę śledczych zwraca zachowanie młodego Fergussona, który, jako zaciekły komunista, już od początku wyprawy niechętnie odnosił się do Linnet, jak również do całej klasy bogaczy. Kolejnych rewelacji dostarcza Fanthorp - śledczy dowiadują się, że przysłano go na rejs tylko po to, by miał oko na krewnego Linnet, pana Andrew Penningtona, który, jak się okazuje, jest oszustem. Śmierć Linnet mogła być dla niego błogosławieństwem, bo miał ogromne problemy finansowe. Przyciśnięty przez policję Pennington przyznaje się nawet do pierwszego zamachu na Linnet, dokonanego w egipskiej świątyni. Utrzymuje jednak, że nie jest mordercą.W dodatku okazuje się jeszcze, że spokojny i miły włoski archeolog, signor Richetti, jest tak naprawdę poszukiwanym od dawna przez policję w wielu krajach seryjnym morderca.W obliczu tych wszystkich sensacyjnych odkryć policja jest doszczętnie skołowana. Podejrzanych jest zbyt wielu i rzeczywistym zabójcą Linnet mógłby okazać się niemal każdy z nich. Jednak Herculesowi Poirotowi, dzięki intensywnej pracy szarych komórek, jak zwykle, udaje się znaleźć rozwiązanie zagadki.