Recenzja książki: Obietnica Łucji

Recenzuje: Justyna Gul

Nowe życie

Ile razy opieraliśmy się pokusie, by porzucić wszystko i wyjechać daleko? Pozostawić za sobą problemy, doznane krzywdy i zacząć od nowa – to marzenie dzieli wiele osób, ale tylko niektórym wystarczy odwagi, by wprowadzić swoje plany w czyn.

Łucji, czterdziestoletniej właścicielce dobrze prosperującego biura podróży, z pewnością nie można zarzucić tchórzostwa. Po rozwodzie i przekazaniu firmy w ręce byłego męża opuszcza ona swój luksusowy apartament w mieście i wyrusza w podróż, która ma pomóc jej odnaleźć siebie i pasję, którą na przestrzeni lat zatraciła. Przyjmuje posadę nauczycielki historii w małej, wiejskiej szkółce na Podkarpaciu, wracając do zawodu, który kiedyś wydawał się być stworzony dla niej. Losy tej niezwykłej kobiety, obdarzonej niezłomnym charakterem, ale i dużą dozą empatii, poznajemy dzięki Dorocie Gąsiorowskiej i jej powieści Obietnica Łucji. Opublikowana nakładem wydawnictwa Między Słowami książka to nie tylko wzruszająca opowieść o zmianach i rozpoczynaniu wszystkiego od nowa, ale także o umieraniu, miłości i… pewnym pałacu. Przyjemność z lektury czerpać będą szczególnie czytelnicy, którzy oczekują lekkości dalekiej od banału i prostoty, mimo podejmowania trudnych tematów. Powieść Gąsiorowskiej spełnia dokładnie te kryteria – mało skomplikowana fabuła kryje mnóstwo emocji oraz refleksyjnych treści, zmuszających do zastanowienia się nad swoim życiem.

Łucja zamieszkuje na stancji u pani Matyldy, emerytowanej nauczycielki, która od razy bierze bohaterkę pod swoje skrzydła. Jej serce jest otwarte na ludzi, nosi w sobie niezwykłe pokłady miłości - szczególnie, że ma kontakt wyłącznie z jedną ze swoich córek, Antosią. Poczynania drugiej latorośli są owiane tajemnicą, już samo mówienie o Izabeli sprawia gospodyni ból. Łucja nie porusza zatem tematu, ciesząc się z serdecznej atmosfery, która ją otacza zarówno w domu, jak i w pracy. Grono pedagogiczne przyjęło ją z otwartymi ramionami, zaś nauczyciel wychowania fizycznego, Filip, nawet zbyt dosłownie rozumie zajmowanie się nową mieszkanką Różanego Gaju.

Łucji nie w głowie jednak amory, chce przede wszystkim cieszyć się z pracy i znów odkryć przyjemność płynącą z eksplorowania pałacowych wnętrz. Będzie ku temu okazja, bowiem w okolicy znajduje się pałac Kreiwetsów, który popada w coraz większą ruinę, ale wciąż zwraca uwagę swoim majestatem. Jednak to nie ten zabytkowy obiekt zaskarbi sobie uwagę Łucji, ale jedna z jej uczennic – jedenastoletnia Ania. Dziewczynka ma poważne problemy w domu, bowiem samotnie wychowująca ją Ewa umiera na białaczkę. Łucja otacza szczególną opieką uczennicę, która w tak młodym wieku musi zmagać się z wieloma wyzwaniami. W jej oczach widać mądrość życiową i doświadczenie, które nie pozwala jej być dłużej dzieckiem. Ewa jest boleśnie świadoma faktu, że jej córka zostanie niedługo sama na świecie, dlatego kieruje do Łucji niecodzienną prośbę. Nauczyciela ma zaopiekować się dziewczynką do chwili odnalezienia jej ojca, muzyka Tomasza Kelltera…

Jak zakończy się ta historia? Czy Łucja, która pokochała już dziewczynkę niczym własną córkę, będzie w stanie podjąć poszukiwania? A może los postanowi spłatać jej figla i sam postawi Kelltera na jej drodze? Odpowiedzi na te pytania znajdziemy w powieści Doroty Gąsiorowskiej Obietnica Łucji. Powieść, pełna bólu, ale też i radości, to doskonała lektura dla wszystkich potrzebujących nadziei i pocieszenia. Choć niektóre ze scen dalekie są od realizmu, a bohaterowie bywają nieco przerysowani, warto jednak sięgnąć po tę książkę, chłonąc emocje i pozytywny przekaz, jaki z niej płynie.

Życie jest piękne w całej palecie swoich barw, a my jesteśmy tu, na ziemi, aby się z nim zaprzyjaźnić, stworzyć wspaniałe dzieło, a nie po to, by się z nim szarpać i oskarżać je o podsuwanie nam niewłaściwych ludzi, pakowanie nas w niewłaściwe miejsca. Całe mistrzostwo polega na tym, aby cieszyć się prostotą życia, nie zaś szukać wymyślonego ideału szczęścia, który nie istnieje. Pozostaje więc tylko zastosować się do słów autorki i – wzorem Łucji – czerpać przyjemność z lektury oraz z tego, co przynosi chwila.