Biesy
Fiodor Dostojewski

"Biesy" Dostojewskiego są lekturą wyczerpującą - nie tyle fizycznie, co psychicznie. Przeczytanie tych kilkuset stron było sporym wysiłkiem emocjonalnym. Dziwna książka - bywały momenty kiedy naprawdę miałam dość, chciałam porzucić czytanie i zapomnieć, iż "Biesy" kiedykolwiek powstały. Dostojewski opisując sceny absurdalne i szalone, które powinny u Czytelnika wywołać chociaż cień uśmiechu, nie potrafi pozbyć się atmosfery smutku, wyrywającego się spomiędzy kart powieści. Po pierwszych rozdziałach doszłam do wniosku iż utworu tego porzucić się dobrowolnie nie da. "Biesy" wciągają, przerażają, zastanawiają. Czytałam wciąż i jeszcze - chociaż trudniej i trudniej było- zapomnieć się nie dało. Czytałam w poszukiwaniu sensu, ostatecznego wyjaśnienia. I coraz bardziej ciążyła myśl, że może ostatecznego wyjaśnienia nie ma. Bardzo mocną stroną utworu jest wspaniale oddany klimat dziewiętnastowiecznej Rosji. To kraj należący jeszcze do starego pokolenia, któremu niespodziewanie przychodzi zmierzyć się z nowym. Nowe idee, brak fundamentów które do tej pory spajały naród rosyjski popychają młodych ludzi do działania. Niektórzy widzą przed sobą cel jasno i wyraźnie, innym przyświeca dopiero idea odnalezienia jakiegoś celu, który usprawiedliwiałby ich działania. Dostojewski pokazuje, iż taka droga - oderwana od historii, tradycji, oparta na przemocy - prowadzi tak naprawdę donikąd. Jest to jedna z tych niewielu książek, gdzie bohaterów lubić się po prostu nie da - przynajmniej w większości. Bo niektórych z pamięci wyrzucić się nie można. Pierwszym z takich wyjątków, wzbudzających jedynie sympatię jest Maria Timofiejewna - nie mogę się oprzeć wrażeniu, iż jest to najbardziej tragiczna z ofiar opisywanych w książce wydarzeń - właśnie przez to, iż najzupełniej niewinna. Z Szatowa zakpił okrutnie Autor dopiero pod koniec książki, kiedy wciąż jaśniał promyczek nadziei, iż nie wszystko stracone. Ujął mnie również Narrator - postać chyba najbardziej tajemnicza, ale jawiąca się mi jako "ostatni ze sprawiedliwych". "Biesy" polecam. Bardzo. Ale rozważnie. Bo ciężka (i nie chodzi o te kilkaset stron), depresyjna. Zdecydowanie nie pisana "ku pokrzepieniu serc". To jedna z tych, które zostawiają po sobie więcej pytań niż odpowiedzi. Po co to wszystko? Po przeczytaniu jeszcze nie wiem - ale do książki wrócę. Może znajdę więcej odpowiedzi.

Informacje dodatkowe o Biesy:

Wydawnictwo: MG
Data wydania: 2015-09-16
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-7779-304-6
Liczba stron: 464
Dodał/a opinię: Alkestis