Literacka perełka autora Małych zbrodni małżeńskich. Błyskotliwa wiwisekcja ludzkich dusz.
Richard i Diane są w sobie szaleńczo zakochani i wkrótce zamierzają się pobrać. Chociaż... może nie tak szaleńczo, jak się wydaje. A z tym ślubem to też nic pewnego... Tak naprawdę, to myślą o rozstaniu. Czego oni właściwie chcą?
Błyskotliwy dramat Schmitta, pełen ciągłego napięcia między dwojgiem bohaterów, to laboratoryjna analiza mechanizmów manipulacji. Wśród intryg i podchodów, aluzji i podtekstów Schmitt kolejny raz pokazuje, że najsilniejszych uczuć nie można od siebie odróżnić i wszyscy nosimy maski.
Bo miłość to nieustająca gra.
więcej
Richard i Diane są w sobie szaleńczo zakochani i wkrótce zamierzają się pobrać. Chociaż... może nie tak szaleńczo, jak się wydaje. A z tym ślubem to też nic pewnego... Tak naprawdę, to myślą o rozstaniu. Czego oni właściwie chcą?
Błyskotliwy dramat Schmitta, pełen ciągłego napięcia między dwojgiem bohaterów, to laboratoryjna analiza mechanizmów manipulacji. Wśród intryg i podchodów, aluzji i podtekstów Schmitt kolejny raz pokazuje, że najsilniejszych uczuć nie można od siebie odróżnić i wszyscy nosimy maski.
Bo miłość to nieustająca gra.
Informacje dodatkowe o Tektonika uczuć:
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: b.d
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 100
POLECANA RECENZJA
TEKTONIKA UCZUĆ
„Tektonika uczuć” Erica-Emmanuela Schmitta wzbudzi zapewne sprzeczne emocje. Z jednej bowiem strony chciałoby się rzec, że jest to głęboka introspekcja ludzkich uczuć i związanych z nimi nieprzewidywalnych zachowań, z drugiej jednak strony należy niestety przyznać, że dramat, jaki rozgrywa się w sztuce autora „Małych zbrodni małżeńskich” jest odrealniony i sztuczny, przez co wydaje się nieprawdziwy i daleki od rzeczywistych, mających miejsce każdego dnia ludzkich tragedii.Diane i Richard wiodą ustabilizowane życie. Każde z nich ma dobrą pracę i wysokie zarobki, oboje osiągnęli sukcesy zawod...
więcej
Kup książkę Tektonika uczuć
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Tektonika uczuć - opinie o książce
to kolejna książka Schmitta, po której trzeba się zatrzymać i pomyśleć. jest napisana dramatem, ale czyta się rewelacyjnie. Polecam
Historia dwojga kochających ludzi, których brak porozumienia doprowadza do pogmatwania ich związku. A wystarczyłoby jedno słowo. Niestety... .
Schmitt to autor, przed którym chylę najniżej czoła.
Lubię twórczość Schmitta, a "Tektonika uczuć" jest książką, która najbardziej zapadła mi w głowie jeśli chodzi o dzieła tego pisarza. Ta historia miłości dwojga ludzi, którzy oszukują się po to, by się nie ranić naprawdę skłania do przemyśleń. Poza tym sam tytuł - tektonika, to niemalże porównanie relacji jaka łączy bohaterów do płyt genealogicznych naszej planety, które tak się stykają i rozchodzą - tak i oni, nie wiedząc, czego chcą, tkwią w zawiłej sytuacji. Polecam, warto po nią sięgnąć.
Na pierwszy rzut oka Diane i Richard tworzą zakochaną parę. Planują wkrótce się pobrać. Jednak żadne z nich nie chce odkryć swoich kart przed drugim. Nikt nie chce powiedzieć wprost, co go niepokoi, o czym nie może przestać myśleć. Jak każdą parę dręczą ich wątpliwości. Diane myśli, że związek z Richardem nie jest już taki jak kiedyś, że uczucie częściowo wygasło. Zauważyła, że Richard nie tęskni za nią, że już nie cieszy się tak jak dawniej z ich spotkań, że nie zabiega o nie. Kobieta zamiast szczerze porozmawiać, postanawia sprawdzić swojego ukochanego. Skłamie mówiąc, że jej uczucia trochę zbladły. Jak zareaguje Richard? Jak potoczą się losy zakochanych? Do czego posunie się rozczarowana Diane? Czy ta miłość ma szansę przetrwać?
Éric-Emmanuel Schmitt jak zwykle używa niebywale interesujących porównań. Tektonika uczuć (tytuł książki), to słowa, którymi opisuje miłość. Uczucia, tak jak płyty tektoniczne przemieszczają się, zderzają ze sobą wywołując mniejsze lub większe emocjonalne zawirowania, które wystawiają związki na próbę.
To mogłaby być zwykła, banalna, sto razy grana opowieść o miłości, ale już sam opis książki jest doskonały i świetnie obrazuje pełną sprzeczności całość. Schmitt pokazał klasę. Świetnie opisał intrygę, która zaskakuje. Autor wodzi Czytelnika za nos. Oszukuje go - prowadzi na boczny tor i ciągle sprawia, że odbiorca nie spodziewa się kolejnych zdarzeń.
Język - jak to u Schmitta, nie jest zbyt wyrafinowany. Prostota stylu to zaleta tej pozycji, bo tu nie chodzi o wyszukane słowa, ale o opis uczuć, które same w sobie są wyjątkowe. Dodatkowo, forma - dramat, daje Czytelnikowi ogromne pole do interpretacyjnego manewru.
Jak się okazuje, miłość i nienawiść dzieli cieniutka linia. Miłość to nieustanna gra, której przegrana jest skrajnie bolesna.
"Kiedy kobietę trzyma przy życiu czyjaś miłość, i nagle ta miłość zostaje jej odebrana, żeby nie umrzeć, musi zamienić to uczycie na inne, równie silne: nienawiść".
Niesamowita opowieść, wspaniała historia, która wciąż na nowo mnie wrusza, bardzo często do niej wracam.
Niby dobrze napisany dramat: wartkie dialogi, brak zbędnych szczegółów, dobrze nakreślone postacie. W czym problem? W tym, że historia żywcem z "Kubusia Fatalisty". I z dwóch, wolę tamtą.
Dramat. Zarówno w rodzaju jak i w treści. Stworzona jako sztuka, czytając widziałam jakby to działo się na scenie - kolejne sekwencje, scenografia. Jeśli chodzi o zawartość, to opowiada tak naprawdę dramat Diane, do którego sama się przyłożyła. Złe emocje i uczynki wróciły do niej ze zdwojoną siłą. Ofiara jej manipulacji wyszła z wszystkiego cało i szczęśliwie. Życie Diane zostało zrujnowane, straciła miłość, straciła matkę. Niewielka rozmiarowo książka niesie sobą wiele prawd życiowych, a zwłaszcza tę, że czyniąc zło nie osiągniemy szczęścia. Tej pozycji w swoim dorobku Schmitt nie musi się wstydzić, wręcz przeciwnie, autor po raz kolejny pokazał, że jest bardzo wszechstronny odnajdując się w dramacie jak i prozie.
Krótka książka, która w zasadzie nie wniosła nic do mojego życia. Postanowiłam ją przeczytać ze względu na autora. W sumie nie żałuję, ale jest to książka raczej na jeden wieczór (lub poranek, jak było w moim przypadku). Opowiada historię pewnej pary, którzy przez kłamstwa i pychę doprowadzili do upadku swojego związku. Powieść ma ciekawą formę, ponieważ jest to dramat z podziałem na role. Raczej dość niezwykły utwór jak na współczesnego pisarza. Książkę na pewno polecam fanom pana Schmitta i tym, którzy potrzebują czegoś lekkiego, aby odpocząć od cięższych powieści.
,,Tektonika uczuć" - piękny tytuł i poważany przeze mnie autor Eric-Emmanuel Shmitt. Książka zapowiadała się zatem ciekawie.
Pierwsze zaskoczenie to forma przedstawienia teatralnego, która dla opowieści pełnej skrajnych uczuć i emocji okazała się zbyt płytko przedstawiającą bohaterów i targające nimi namiętności.
Diane Pommeray zauważając pewne ochłodzenie uczuć u swego narzeczonego, którego kocha, zamiast zapytać czy może nie ma on jakichś problemów, ucieka się do fortelu, przedstawiając swoje uczucia jako ostygłe, czekając na reakcję mężczyzny. Tego rodzaju test zamiast szczerej rozmowy pociąga za sobą dramatyczne skutki. Kobieta inicjuje intrygę mającą przynieść jej satysfakcję. Czy tak będzie w istocie? Jak Diane oceni swą decyzję? A jak czytelnik?
Jak już wspomniałam, forma opowiedzianej historii nie ukazuje w pełni jej istotności i głębi, a jedynie fabuła jest w ,,Tektonice uczuć" godna uwagi oraz wypływający z niej sens. W tym przypadku forma literacka, jaką jest dramat, spłyca opowieść. Pomysł na temat nie wynika jednak z kreatywności i fantazji autora. Niemal w całości zaczerpnięta jest z ,,Kubusia Fatalisty i jego pana" Denisa Diderota, z czym Shmitt się zresztą nie kryje.
Ze względu na to, że ani forma, ani treść nie są według mnie godne podziwu, biorąc pod uwagę powyższe fakty, moja ocena książki to ,,słaba".
Z ciekawego tematu mogłaby powstać wspaniała powieść.
Genialna, a zarazem skromna w swej treści. Któtka opowiastka o niedomówieniach i zawirowaniach w związkach miedzy dwojgiem ludzi. Sytuacja, w której ona czuje A, mówi B, a On rozumie C. Przezabawna historia o miłości i nienawiści.
Z przyjemnością wracam do tej książki. Ciekawie pokazane jak niedopowiedzenia i nadinterpretacje mogą wpłynąć na związek dwojga ludzi.
Zgadzam się z Madaleno, jedna z lepszych książek Schmitta, obok Małych zbrodni małżeńskich i ulissesa z bagdadu. Naprawdę polecam
Myślę, że to najlepsza książka Schmitta po "Małych zbrodniach małżeńskich". Tematyka także podobna - miłości, trudnych związków, zaufania. I dodatkowy punkt za świetną okładkę :)
Inne książki autora
Papugi z placu d'Arezzo
0
„Baptiste obejrzał kartkę z obydwu stron i znów przeczytał te dwa zdania. Serce zaczęło mu kołatać, ogarnęło go wzruszenie: w jego życiu coś się...
Madame Pylinska i sekret Chopina
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Czy odważysz się wybrać nieoczywistą ścieżkę, by na jej końcu odnaleźć siebie? Eric pokochał muzykę, gdy pierwszy raz usłyszał Chopina. Od tego momentu...
