Rok magicznego myślenia
Joan Didion

"Rok magicznego myślenia" Joan Didion
,,Rok magicznego myślenia,, opowiada historię kobiety, która nagle i niespodziewanie traci męża; jednocześnie trwa przy ciężko chorej córce. Mimo tych wszystkich trudnych, wręcz bardzo trudnych doświadczeń,(utrata najbliższej osoby i nieustanny niepokój o życie i zdrowie córki), postanawia się nie załamywać. Opisuje nam jak przeżywa żałobę,jak radzi sobie z chorobą i niepewnością o los córki, który towarzyszy jej każdego dnia. To swoista biografia, biografia życia w żałobie, autorka nie owija niczego w bawełnę, nazwa rzeczy po imieniu, nie osłania swoich uczuć ani bólu. Autorka Joan Didion poświęca wiele czasu, miesięcy na rozważania o nieuchronności śmierci, straty bliskich, ironią losu, nieprzewidywalnością przyszłości i tym, że nie da się uchronić najbliższych przed tragediami. Musiała odwlekać w czasie przepracowanie żałoby po stracie męża, bo musiała być silna, aby opiekować się córką, musiała zdecydować kiedy powiedzieć jej o śmierci taty.
Trudny temat, emocje które towarzyszą nam w życiu, nie ma osoby która nie straciła, kogoś bliskiego,kto odszedł nagle i niespodziewanie lub po długiej chorobie albo cichutko we własnym czasie. Każda strata boli, to nieuniknione uczucia, które każdy musi przepracować na swój sposób.
Joan Didion pisze, że można być szczęśliwym mimo traumatycznych, bolesnych przeżyć; trochę uczy nas jak tego dokonać,jak być szczęśliwym na przekór przeciwnościom losu.
Książka bardzo spokojna, niektórzy wręcz mówią, że jest nudna; dla mnie taka nie była. To mądra lektura, która potrafi tchnąć optymizmem. Takie światełko w tunelu, promyczek nadziei.
Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Byliśmy z Johnem małżeństwem przez czterdzieści lat. Pomijając pięć pięć pierwszych miesięcy naszego związku, kiedy pisywał dla Time’a, oboje pracowaliśmy w domu. Spędzaliśmy ze sobą dwadzieścia cztery godziny na dobę (…). Nie potrafię zliczyć, ile razy w ciągu przeciętnego dnia przychodziło mi do głowy coś, o czym musiałam mu powiedzieć. Ten impuls nie zniknął z jego śmiercią. Zniknęła możliwość otrzymania odpowiedzi. (…)Rzucam klucze na stół za drzwiami i dopiero wtedy sobie przypomina. Nie ma nikogo, by wysłuchał nowiny; nie ma dokąd się udać z nieułożonym planem, niedokończoną myślą. Nie ma nikogo, by się zgodził, nie zgodził, odpowiedział.”

Rok magicznego myślenia jest poruszającym zapisem stanu, jakim jest żałoba. A więc stanu, którego, jak przystało na nowoczesnych ludzi, coraz bardziej się wstydzimy. Który wypieramy, bo staje się niemodny, nienaturalny, nie można go sprzedać, itd. Tymczasem Joan Didion ma odwagę opowiedzieć jak to jest, kiedy w tym zwariowanym świecie, zostaje się wdową. Nagła śmierć męża to tylko jedna ze strat, jakie spotykają ją „magicznego roku”. Didon nie pozostawia wątpliwości, że czas żałoby to nie tylko czas permanentnego, dojmującego smutku. To także czas częściowej utraty świadomości, apetytu, niezdolności do koncentracji uwagi. Autorka przyznaje, że dopiero po roku była w stanie przeczytać więcej niż tylko tytuły artykułów prasowych. Niezbyt odkrywcze? Mało potrzebne? Ale będzie wracać, bo jest czymś co dotyczy, niezależnie od okliczności, każdego z nas.

Studium żałoby oczami Didion jest również o tyle cenne i oryginalne, że przeprowadzone z perspektywy profesjonalnej pisarki. Określenie "legenda amerykanskiego dziennikarstwa" nie są wobec Didion słowami użytymi na wyrost. Autorka przygotowała zatem „Rok magicznego myślenia” w podobny sposób, co swoje poprzednie książki. Strony „Roku…” wypełnione są cytatmi tekstów piosenek i wierszy. Didion przedstawiła pełen przegląd utworów traktujących o żałobie. Co zabawne, najbardziej popkrzepiający okazuje poradnik z początków XX wieku napisany przez Emily Post. Pani Post zaleca pogrążanym w żałobie odpoczynek. Podkreśla znaczenie troski, jaka powinna zostać im okazana, nie pomijając przy tym wzmianki o ciepłym bulionie, który powinni popijać w niewielkich ilościach.

Polecam i ciepły bulion, i „Rok magicznego myślenia". To ciekawą oraz niezwykle wnikliwą podróż wgłąb czasu żałoby. Jak puentuje Didion – czas ten zawsze kończy się powrotem do życia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Stosunkowo niedawno, bo w połowie marca 2016 roku nakładem Wydawnictwa Znak ukazało się wznowienie obsypanej różnymi literackimi nagrodami książki autorstwa Joan Didion zatytułowanej ,,Rok magicznego myślenia". Jest to pozycja autobiograficzna, w której autorka opisuje traumatyczne przejścia ze swojego życia, chodzi tutaj o nagłą śmierć męża i równie niespodziewaną chorobę córki. Joan Didion poruszyła w swojej książce wiele ważkich tematów takich jak np. przeżywanie żałoby, którego kolejne etapy opisuje w sposób dosyć szczegółowy. Pisze też bardzo otwarcie o poczuciu osamotnienia i zagubienia w zaistniałych okolicznościach oraz utrzymującej się przez pewien okres czasu potrzebie wypierania prawdy o tym, co się wydarzyło, a także wiążącej się z nią pewnego rodzaju ,,utraty pamięci" na temat minionych zdarzeń. Autorka jak już wspomniałam wcześniej opisuje nie tylko procesy związane z żałobą oraz poczuciem straty, lecz również podkreśla nieprzewidywalną wręcz zmienność życia i nieuchronność ludzkiego przemijania, co doskonale obrazuje cytat: ,,...życie zmienia się w jednej chwili. Siadasz do kolacji i życie, jakie znasz się kończy..." Joan Didon na przykładzie ciężkiej choroby swojej córki Qiuintany, która nagle zapadła w śpiączkę ukazała nam, w jak ogromnej sinusoidzie żyje człowiek, który z jednej strony zupełnie niespodziewanie traci męża, z drugiej natomiast dziecko walczy o życie, a na to, co przyniesie jutro nie ma się zbyt dużego wpływu. Przyznam szczerze, iż bardzo ciężko jest mi ocenić tę książkę, więc moja nota w dużej mierze wynika z tego, jak głęboko trafiła do mnie ta publikacja. Z przykrością muszę jednak stwierdzić, że niestety, pomimo tego, iż porusza ona równie trudne, co istotne kwestie nie bardzo przemówiła do mnie jej treść. Zastanawiacie się zapewne, dlaczego - otóż chociaż niewątpliwie jest to opowieść o życiu, śmierci odnajdywaniu sensu by móc dalej funkcjonować pomimo, bólu, żalu i wszelkiego rodzaju pokrewnych im emocji, które przeżywa człowiek będący w skrajnie traumatycznej sytuacji - dla mnie jako czytelnika jest w tym tomie zdecydowanie za dużo zbyt wydumanej filozofii, która w pewnym momencie staje się w moim odczuciu bardzo mało zrozumiałym dla przeciętnego odbiorcy tekstem. Natomiast dla osób zainteresowanych poruszoną w ,,Roku magicznego myślenia" problematyką jako doskonałą przeciwwagę dotyczącą książek o bardzo zbliżonej tematyce mogę polecić książki pani Ewy Błaszczyk, której życie potoczyło się, i w pewnym sensie nadal toczy, równie dramatycznymi kolejami. Jako ciekawostkę zdradzę Wam jeszcze, że na podstawie książki Joan Didion powstała sztuka teatralna, gdzie główną rolę zagrała właśnie Ewa Błaszczyk, aktorka znalazła w niej odzwierciedlenie własnych tragicznych przeżyć i emocji będących również udziałem jej samej. Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Znak. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2016/05/nieprzewidywalna-zmiennosc-zycia.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To moja pierwsza książka Joanny Didion. Czytałam ją dzięki pani z biblioteki, która mi ją zaoferowała a sprawiła, że chętnie przeczytałabym również jej inne książki. Jak na razie obejrzałam tylko film nakręcony na podstawie powieści jej męża, którą wspomina w książce a czyta ją po jego śmierci, by stwierdzić, że została dobrze napisana. Obydwoje napisali scenariusz do tego filmu. Książka jak na razie jeszcze nie została u nas wydana, a szkoda.
W "Roku magicznego myślenia" Joanna Didion dzieli się swoimi odczuciami związanymi z nagłym odejściem męża, wchodzeniem w żałobę i jej przeżywaniem, w sytuacji, gdy musi się dodatkowo zmagać z poważnymi problemami zdrowotnymi córki. Didion powraca w nim myślami do wspólnie spędzonego życia, relacji w ich małżeństwie. A przede wszystkim opowiada o tym czasie, który nastąpił zaraz po jego śmierci, której długo nie przyjmowała do wiadomości, do roku, w którym się żegnała ze zmarłym, jak i ze wspólną przeszłością, a który to rok nazwała właśnie rokiem magicznego myślenia.

Książka pobudza do refleksji nad kondycją życia, nad jego kruchością. Co przewija się w książce poprzez powracanie pisarki do momentu niespodziewanej śmierci męża, ale również poprzez przywoływanie z pamięci innych śmierci, równie nagłych i nieprzewidzianych.

Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka bardzo dobra, ale nie wybitna. Na pewno warta przeczytania, a na pewnym etapie życia wydająca się nawet konieczna i niezbędna.
Tu nie ma akcji, tu są emocje. Emocje prawdziwe tak, jak to tylko jest możliwe. Tu czytając nie można stać z boku i biernie na wszystko patrzeć... Niestety to wszystko zależy od okresu życia czytającego, tego co przeżył. Każdy inaczej przeżywa stratę. Niektórzy źle patrzą na tych co przeżywają żałobę nie tak, jak MY byśmy tego chcieli, to jest smutne.
Szczerze każdemu polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)