Profesor Wilczur
Tadeusz Dołęga-Mostowicz

Profesor Wilczur ponownie jest autorytetem lekarskim, który staje przed różnego rodzaju dylematami, także prywatnymi. Świetna książka z punktu widzenia historii - Dołęga-Mostowicz świetnie oddał realia międzywojennej Warszawy z jej zawodowymi zazdrościami, romansikami i życiem na pokaz skontrastowane z prostym życiem na białoruskiej wsi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dalsze losy bohatera powieści Znachor i bliskich mu osób. Ponownie miłość i dobro zwyciężają podłość, a kompetencja ignorancję i chorą ambicję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Znachor, Profesor Wilczur Profesor Rafał Wilczur, zrozpaczony po odejściu żony i córki, błąkający się po mieście, zostaje napadnięty i pobity, wskutek czego traci pamięć. Przez kilkanaście lat wędruje po kraju, przyjmuje cudze nazwisko, aż wreszcie jako znachor leczy ludzi, zdobywając lokalną sławę. Zaskakująco dobre powieści. Znachor nieco lepszy, jak to zwykle bywa z pierwszymi częściami. Obie jednak warte są uwagi jako stały już element kultury, mocno osadzony w polskiej literaturze. Nieco naiwna fabuła i proste środki wyrazu nie przeszkadzają w śledzeniu z zainteresowaniem losów nieszczęsnego profesora i przejmowaniu się jego perypetiami. Krytyczne przedstawienie środowiska lekarskiego w mieście jest przeciwstawione wiejskiej sielance, która, mimo gorszych warunków życia bliżej natury, oferuje pełniejsze i szczęśliwsze życie. (Ocena: 5/6 i 4,5/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Profesor Wilczur" Tadeusz Dołęga-Mostowicz

 

 Profesor po odzyskaniu pamięci wraca do kliniki. Nie wszyscy są zadowoleni z jego powrotu i popularności. Pod wpływem intryg i pomówień, Wilczur postanawia wrócić na wieś, za którą bardzo tęskni. Towarzyszy mu młoda lekarka Łucja.

Wspólnie tworzą lecznicę. 

Powieść o przyjaźni, miłości, poświęceniu i człowieczeństwie. Wzruszająca historia. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wciągająca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ile bym nie przeczytała książek i tak trafiają się takie, które wywierają na mnie ogromne wrażenie. Niech podniesie rękę ten/ta, kto znał tę część, jaką dziś przedstawiam wam, a mowa o ,,profesor Wilczur", czyli 2 tom serii ,,Znachor" Książka powstała w 1939 r. a ja bardzo się cieszę, że wcześniej nie znałam, bo podczas czytania czułam się jak dzieciak, no może bardziej nastolatka, która czytała pierwszą część. Obejrzałam film na Netflixie i kurde felek fajny film, ale dlaczego zmienili tyle momentów? Tego nigdy nie zrozumie. Druga część to oczywista oczywistość kontynuacja tego, jak nasz lekarz odzyskuje pamięci i wraca do życia, jakie wiódł, czyli do bycia lekarzem. Przed wami starzy i nowi bohaterowie, którzy będą uczestniczyć w nowym/starym życiu dr. Wilczura.

 

 

 

Opisów książki jest pełno, więc zapraszam do zapoznana się albo jeszcze lepiej zrobicie, jak weźmiecie książkę do ręki i zaczniecie czytać. Fantastyczna historia i jeszcze bardziej fantastyczne zakończenie, które pozostawia niedosyt. Jeżeli jest gdzieś trzecia część (tego nie wiem), czyli ,,Testament Profesora Wilczura" tutaj nie jestem pewna, czy faktycznie taki ma tytuł. To chce kupić, bo nie zgadzam się na taki koniec. Czy mam nerw? Oczywiście i nawet nie macie pojęcia jak wielkiego! Na miłość nigdy nie jest za późno, ale kiedy to miłość, a kiedy fascynacja do człowieka dla zawodu, jaki wykonuje? W tej części nasz profesor pokaże siebie jako bardzo mądrego człowieka, który w odpowiednim momencie nie pozwoli zaprzepaścić życia osobie, która według niego zasługuje na więcej i bardziej niż on. Bardzo ciepła i mądra ta książka. Bez względu na to ile minie czasu ta pozycja będzie zawsze na czasie i moim życzeniem urodzinowym byłoby, żebyśmy postępowali jak nasz Pan dr. Szkoda, że tak aktorka ta książka. Jestem ciekawa waszej opinii.

 

 

 

Nie miejcie do mnie pretensji, że nie rozpisze się o tej pozycji, ale uwieźcie nie dość, że spoilerowałbym, to jeszcze pozbawiłabym was tej przyjemności poznawania naszego bohatera. Warta uwagi. Polecam całym sercem.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Interesująca kontynuacja, głos tamtych czasów. A szczęśliwe zakończenie? Zależy, jak na to spojrzeć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po przeczytaniu "Znachora" sięgnęłam od razu po kolejny tom, ale niestety zawiodłam się oczekując lektury na podobnym poziomie. Dalsze losy profesora Wilczura nie są już tak interesujące i nie sprostały moim oczekiwaniom - rozczarował mnie zwłaszcza wątek córki Marysi. Moim zdaniem to niepotrzebna kontynuacja.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)