Najskrytsze miejsca duszy
Karolina Klimkiewicz

Hiacynta studiowała pielęgniarstwo. Wypad nad morze ze znajomymi w ramach przerwy wakacyjnej miał dać jej wytchnienie po trudnych egzaminach. Przyniósł jednak tragedię, po której dziewczyna nie potrafi się otrząsnąć. Za namową rodziców wyjeżdża na Mazury do ośrodka dla trudnej młodzieży, prowadzonego przez znajomego jej ojca. Hiacynta poznaje tam Teodora, chłopaka, wychowanego w rodzinie, w której alko*ol dyktował główne warunki. Chłopak ma bardzo ciężkie życie. Codziennie walczy o siebie i los kogoś dla siebie bardzo bliskiego.

“Najskrytsze miejsca duszy” nie jest książką, która idealizuje problemy społeczne, choroby, czy uzale*nienia. To historia dwóch osób, z których jedna pragnie zniknąć z tego świata, a druga walczy o życie.

Cała fabuła oparta jest w dużej mierze na problemach i przeżyciach głównych bohaterów. Mimo początkowej niechęci i rozbieżności problemów, które noszą na swoich barkach, w pewnym momencie znajdują wspólny punkt, który jest iskierką nadziei na lepsze jutro dla każdego z nich. Wątek rozwijającego się uczucia pokazany został, jako rodzaj spoiwa między postaciami, a nie leku na wszystkie problemy. Zdarzało mi się wracać do niektórych fragmentów, ponieważ nie do końca mogłam zrozumieć motywy, którymi się kierowali i postępowanie — pozornie mające przynieść dobry skutek. Ale czy w życiu zawsze postępujemy właściwie?

Historia opisana w książce opiera się na autentycznych wydarzeniach i tym bardziej po jej zakończeniu, na sercu robi się ciężej, a do głowy zaczyna docierać wymiar trudnych doświadczeń Hiacynty i Teodora.

To trudna, smutna i przejmująca książka. I zdecydowanie nie jest to lektura dla każdego, o czym traktuje załączony na początku trigger warning.

Każda kolejna strona przynosi więcej emocji, więcej bólu, więcej niepoukładanych spraw. Mamy tu postaci z kiepską kondycją psychiczną, które doświadczyły w życiu za wiele, jak na swój młody wiek.

Autorka w niezwykle namacalny sposób “zrzuciła” na czytelnika emocje i stany, które zakorzeniły się w psychice i czynach postaci. Tę książkę się przeżywa, o tej książce się myśli, ta książka wżera się w serce i już w nim zostaje.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

🌿 „𝓝𝓪𝓳𝓼𝓴𝓻𝔂𝓽𝓼𝔃𝓮 𝓶𝓲𝓮𝓳𝓼𝓬𝓪 𝓭𝓾𝓼𝔃𝔂” 𝓚𝓪𝓻𝓸𝓵𝓲𝓷𝓪 𝓚𝓵𝓲𝓶𝓴𝓲𝓮𝔀𝓲𝓬𝔃🌿

 

▪𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪

 

Początkowo ciężko mi było wgryźć się w tę książkę, ponieważ miałam wrażenie, że będzie to bardzo schematyczna i dość pospolita historia. Jednak wraz z zagłębianiem się w lekturę zdałam sobie sprawę, że "Najskrytsze miejsca duszy" skrywa bardzo emocjonalną historie, a dalsze czytanie jej to niemały rollercoaster emocji.

 

Hiacynta doświadczyła najbardziej bolesną stratę w swoim życiu. To przełożyło się na jej zdrowie psychiczne, wywołując u niej depresje. Od tego czasu nie może się pozbierać. Zrozpaczeni rodzice wysyłają ją na Mazury do swojego dawnego przyjaciela, który prowadzi ośrodek dla młodzieży z trudną przeszłością. Tam Hiacynta poznaje Teo - chłopaka, który również zmaga się z demonami przeszłości. Czy to spotkanie jest w stanie uleczyć dwie poranione dusze ? 💘

 

„Najskrytsze miejsca duszy” to bardzo emocjonalna historia, która niesie ze sobą wiele cierpienia. Główni bohaterowie w chwili poznania byli w złej sytuacji życiowej i psychicznej. Oboje powinni na początek uporządkować swoje życie, swoje uczucia i poukładać sobie pewne rzeczy w głowie. Jednak oni zamiast rozsądku wybrali uczucie.

 

To tak emocjonalnie napisana powieść, że nie sposób odłożyć jej na bok, dopóki nie pozna się zakończenia. Postaci wykreowane przez autorkę byli niezwykle, co się rzadko zdarza - realni, więc czytelnik z łatwością może się z nimi zaprzyjaźnić. Śledzimy całą ich ścieżkę, ich zmagania z trudnymi sytuacjami. Przez cały ten czas mocno im kibicowałam, a i zdarzały się takie momenty, że kompletnie nie potrafiłam zrozumieć ich zachowania. Często ich zachowanie było irracjonalne i bezmyślne, ale autorka chciała pokazać, że właśnie tacy jesteśmy i często działamy bez zastanowienia. 

 

Ta stosunkowo cieniutka książka zawiera mocną historie, która rozczuli każde serce. Podczas lektury chciałam po prostu przytulić Hiacynte i Teo, by choć trochę ulżyć im w cierpieniu. Musieli oni stanąć do walki o siebie.

 

Życie pisze różne scenariusze, a tą historią autorka uświadamia nas, jak takie zmiany kształtują naszą osobowość. Czasem jednak potrzeba drugiej osoby, która wskaże drogę i pomoże dostrzec prawdę. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Hiacynta - młoda dziewczyna, która kochała życie. Miała wspaniałych rodziców, którzy wspierali ją na każdym kroku i przyjaciół, z którymi spędzała błogie chwile. Była studentką pielęgniarstwa, chciała pomagać tym, którzy tego potrzebują. Jednak nadszedł moment, w którym jej życie się zmieniło. Śmierć bliskiej osoby i ciągłe narzucanie na siebie winy doprowadziło dziewczynę do ogromnej depresji, czego skutkiem była próba odebrania sobie życia.  Świat stał się mroczny i duszny, a każdy kolejny dzień nie miał sensu.   Zmartwieni rodzice,  chcąc pomóc swojej ukochanej jedynaczce, chwytają się ostatniej deski ratunku i  wysyłają ją na Mazury, do swoich przyjaciół, którzy prowadzą ośrodek dla trudnej młodzieży. Tam Hiacynta poznaje o sześć lat starszego Teodora, który również dźwiga na barkach ciężar przeszłości. Czy ta dwójka będzie w stanie sobie nawzajem pomóc?   Niech Was nie zmyli okładka. To nie jest słodko pierdząca opowieść o dwóch zranionych duszach, które przypadkiem się spotykają i świat zmienia się na lepsze. Absolutnie. Ta książka to kawałek ciężkiej historii, to opowieść o tym, że życie ma swoje ciemne zakamarki, a my nigdy nie wiemy, co siedzi w drugim człowieku.   Główni bohaterowie tej historii zostali bardzo autentycznie wykreowani. Naznaczeni przez życie krzywdą, nie potrafią poradzić sobie z bólem, jakiego doświadczyli. Cała ta historia, którą stworzyła autorka jest bardzo życiowa i myślę, że wielu z Was mogłoby się z nią w jakiś sposób utożsamić. W końcu o takich rzeczach, jak użależnienia, depresja, próby samobójcze, czy przemoc nie mówi się zbyt często, prawda? Wiemy, że takie tematy gdzieś tam istnieją, jednak czy dopuszczamy do siebie myśli, że są one blisko nas? Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, czy ktoś z Waszego otoczenia, kto codziennie się uśmiecha, nie pochodzi z rodziny alkoholików, którzy pastwią się nad nim psychicznie? Nasze społeczeństwo niestety dość często odpycha te problemy, zamiata je pod dywan, a szum robi się dopiero, gdy dochodzi do tragedii. Przykre.   Ta historia wywarła na mnie ogromne wrażenie. Wielokrotnie w moich oczach pojawiały się łzy, a ból bohaterów czułam w sobie. Nie potrafię ubrać w słowa tych wszystkich emocji, które towarzyszyły mi podczas czytania. Przeżywam to wszystko do tej pory. "Najskrytsze miejsca duszy" to książka, którą będę polecała każdemu...   Nauczmy się wybaczać, szczególnie sobie. Walczmy o kolejny dzień, o życie... bo jest ono piękne.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ależ ta książka mnie zachwyciła! Wycisnęła z moich oczu morze łez, chwyciła za serce, a po przeczytaniu trudno było mi ją odłożyć. Długo o niej myślałam, czułam się przytłoczona ogromem emocji, ciężko było mi pozbierać rozbiegane myśli. Spotkałam tu mnóstwo bólu, cierpienia i smutku.

 

"To, co wiedziałem o bliznach, to to, że te na zewnątrz są skutkiem tych wewnętrznych i zawsze te widoczne dla oczu są mniejsze niż te, które skrywamy wewnątrz.  Skoro Hiacynta posiada bliznę wielkości swojej ręki, to jak ogromną była ta, której nie można dostrzec gołym okiem?"

 

Karolina Klimkiewicz w dużej mierze skupiła się na warstwie psychologicznej postaci, a to bardzo lubię w książkach. Wraz z bohaterami przeżywamy ich wzloty i upadki. Autorka poruszyła tu sporo niełatwych, acz niezwykle ważnych problemów. To zdrowie psychiczne, trudne dzieciństwo, przemoc, niespodziewana śmierć, próby samobójcze, depresja, choroby czy uzależnienia. Muszę przyznać, iż z każdą stroną odnosiłam wrażenie, iż ta historia w jakiś sposób dotyczy również i mnie. Ze względu na tematykę jeszcze bardziej zrozumiałam, jak cenne jest życie i walka o nie oraz to, że nigdy nie wolno nam się poddawać, rezygnować z niego. Równie istotną kwestią jest umiejętność wybaczania innym, jak i sobie samym. A dzięki miłości i wsparciu drugiej osoby możemy dostrzec prawdę i odnaleźć szczęście. Potrzeba miłości jest tu kluczowa. Macie obok siebie prawdziwego przyjaciela? Między Hiacyntą a Teodorem nie od razu wszystko szło gładko. Ich relacja wymagała cierpliwości, rozmowy i nauki zaufania. 

 

"Oboje jednak naznaczeni byliśmy bliznami, których nic i nigdy nie wymaże. Nie wiedziałam tylko, czy budowanie jakiejkolwiek relacji na cierpieniu jest słuszne."

 

Powieść "Najskrytsze miejsca duszy" dosłownie poruszy Waszą duszę. Otrzymacie tornado emocji, czegoś się nauczycie, dostaniecie nadzieję, ale i też w pewnym momencie zostanie ona Wam odebrana. To książka prawdziwa, realna, która skruszy niejedno serce. Zapewniam, że Hiacyntę i Teo będziecie chcieli utulić. Lektura obowiązkowa dla każdego!

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wybierając do przeczytania powieść ,,Najskrytsze miejsca duszy" wiedziałam, że nie będzie to łatwa lektura. Jednak nie spodziewałam się tego co dostałam! Sięgnęłam po nią ze względu na na interesujący opis, ale i przepiękną okładkę! 

 

Hiacynta miała udane życie. Kochających rodziców, przyjaciół, studiowała pielęgniarstwo. Nigdy nie pomyślałaby, że jeden dzień może totalnie to zmienić. Tragiczny wypadek jej przyjaciółki sprawia, że dziewczyna przekreśla wszystko. Zmaga się z ciężką depresją, zapomina o swoich planach i marzeniach. Czy wyjazd do Mikołajek to zmieni?

Teodor to mężczyzna, który w życiu wycierpiał wiele. Rodzice alkoholicy nie dbający o rodzinę i nie interesujący się dziećmi. Chłopak jednak postanawia wyjść na prostą i zmienić swoje życie. Dzięki pomocy Kamila i Dagmary mu się to udaje. 

 

Wow! Po lekturze ciężko mi wyrazić słowami to co czuję. ,,Najskrytsze miejsca duszy" to książka, którą rozwaliła mnie emocjonalnie. Od pierwszej aż do ostatniej strony w oczach miałam łzy. Karolina Klimkiewicz napisała historię przepełnioną bólem i cierpieniem. Ta powieść to istny rollercoaster emocjonalny! Smutek, złość, cierpienie miesza się momentami szczęścia i nadziei. 

 

Hiacynta to dziewczyna na której piętno odcisnął jeden dzień. Dzień wypadku sprawił, że nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Poznajemy ją rok po tym zdarzeniu jednak jej życie niewiele się zmienia. Ona nie żyje, ona wegetuje. Niejednokrotnie chciałam ją po prostu przytulić i wesprzeć. 

Teodor to chłopak DDA. Poznając go od razu zapałałam do niego sympatią. Jednak poznając bliżej jego historię zaczęłam mu współczuć. Tak jak Hiacyntę i jego nie raz chciałam pocieszyć i przytulić. 

 

Autorka ukazuje nam tutaj jak już wspomniałam ogrom bólu i cierpienia. Co bardzo doceniłam w tej historii to to, że jest ona napisana z perspektywy dwóch głównych bohaterów. Ponadto każdy narrator jest pierwszoosobowy, co sprawia, że dogłębnie skupiamy się na ich psychice. Poznajemy to co siedzi w nich głęboko, o czym myślą, marzą. Karolina Klimkiewicz po mistrzowsku podeszła do tego tematu. Każde myśli są tutaj dokładnie przedstawione, dzięki czemu czytelnik ma możliwość wejścia do głowy bohatera, co sprawia, że lepiej rozumie jego poczynania. 

 

Karolina Klimkiewicz w powieści ,,Najskrytsze miejsca duszy" stawia na język prosty i zrozumiały. Sprawia to, że powieść staje się niezwykle realistyczna. Nie jest to kolejna banalna historia o miłości. To historia przepełniona bólem. Jednak to jest w niej na swój sposób piękne. Dzięki cudownej plastyczności języka bohaterki i skupieniu się na aspektach psychologicznych bohaterów razem z nimi przeżywamy wszystkie upadki i wzloty. 

 

Reasumując ,,Najskrytsze miejsca duszy" to książka, w której nie znajdziemy prostej historii. Jest ona niezwykle prawdziwa i realna. Bohaterowie muszą zmierzyć się z własnymi demonami, aby odnaleźć szczęście. Jednak w całym tym cierpieniu odnajdujemy iskierkę nadziei na to, że nawet poranieni potrzebujemy miłości, wsparcia drugiej osoby. Szczerze polecam! 

 

,,Oboje jednak naznaczeni byliśmy bliznami, których nic i nigdy nie wymaże. Nie wiedziałam tylko, czy budowanie jakiejkolwiek relacji na cierpieniu jest słuszne".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)