Kropla nadziei
Katarzyna Michalak

„Kropla nadziei” wieńczy serię mazurską autorstwa Katarzyny Michalak. Dwie poprzednie książki "Gwiazdka z nieba” → recenzja i „Promyk słońca” → recenzja wywarły na mnie ogromne wrażenie, wycisnęły ze mnie milion łez, wbiły mnie w fotel z przejęcia i sukcesywnie rozbudzały moje nadzieje.
Czy zatem tytułowa „Kropla nadziei” w końcu spłynęła do mej duszy? Czy wraz z bohaterami znalazłam ukojenie? Czy autorka wyciszyła buzujące we mnie po drugim tomie emocje?

„Kropla nadziei” zaczyna się kilka tygodni po śmierci Marty, która osierociła tak wielu kochających ją ludzi. Nataniel, próbuje podnieść się nie tylko po stracie swej przyjaciółki, którą postrzegał jako matkę, z chwilą jej śmierci chłopak stracił również dach nad głową, a tym samym warunki do opieki nad małą Emilką. Mateusz nie radzi sobie z żałobą po Marcie, odeszła bowiem jego duszeńka a on stracił sens swego istnienia. Siergiej z żalu po utracie ukochanej „lubymyjej” ucieka w pracę fizyczną i stara się odkupić wszystkie swoje winy.
Tych trzech jakże różnych mężczyzn, pomimo wcześniejszych zdrad, które ich dzieliły, w obliczu utraty łączącego ich wcześniej jedynego ogniwa – jakim była pani doktor Kraszewska – zaczynają inaczej patrzeć na świat. Wbrew pozorom i wszelkiej logice rodzi się między nimi przeogromna więź, przyjaźń niemalże braterska. Autorka pod tym względem „zrobiła” kawał dobrej roboty mówiąc kolokwialnie, szkoda tylko, że musiało dojść do strasznej tragedii by zjednoczyć tych troje. A z drugiej strony dzięki temu - Nataniel, Mateusz i Siergiej zyskali przeogromny skarb, jakim jest zaufanie i niezawodna przyjaźń, zrodzona w żalu, we łzach i w złości, która okazała się najtrwalszą jaką można sobie wyobrazić.

Bardzo rozczarowała mnie postać Oliwii Kraszewskiej. Już w poprzednim tomie nie potrafiłam zapałać do niej sympatią, ale miałam nadzieję, że przeogromna strata jakiej doświadczyła nauczy tę dziewczynę wartości i pokaże jej co w życiu powinno być priorytetem. No ale...cóż...jej przypadek to klasyczny przykład narcyzmu i egoizmu, a tacy ludzie chyba nigdy się nie zmieniają. A to co zrobiła Natanielowi, jej wyznanie – skreśliło ją w moich oczach na zawsze. Od takich ludzi jak ona należy się trzymać z daleka.

„Kropla nadziei” to pięknie napisana powieść, barwny język i wartkość fabuły pochłonęły mnie na kilka godzin, aż żałowałam, że tak szybko ją przeczytałam. Kasia Michalak potrafi tak operować słowem, że aż ściska w dołku od nadmiaru emocji. Bardzo zżyłam się z mieszkańcami Sennej i mocno wszystko przeżywałam, wypłakując łzy i złorzecząc na okrutny los, bo i w tej części nie brakuje problemów. Życie potrafi porządnie dać w kość, a autorka świetnie to oddaje kreśląc losy swoich bohaterów.

„Kropla nadziei” to opowieść o smutku, żalu i żałobie. To również historia niezwykłej przyjaźni jaka może połączyć ludzi mimo wcześniejszych konfliktów. Autorka snuje również swoje rozważania na temat tego, co człowiek może uczynić dla innych i że ratując kogoś, czasem ratujemy samych siebie, że podając rękę potrzebującemu możemy czasem w odpowiedzi dostać całą dłoń. Nie wszystko jednak jest piękne i budujące. Kasia Michalak pokazuje w powieści, że są ludzie, którzy nigdy się nie zmienią, że za nic w świecie nie wyzbędą się swojego egoizmu i miłości własnej. Nie ma we mnie zgody na takie coś, patrząc na zachowanie Oliwii czy Jarząbka, wszystko się we mnie gotuje. Jak tak można? Dla mnie to zwyczajnie nie do pomyślenia.

„Kropla nadziei” koniec końców przynosi ukojenie. To mogę rzec na pewno. A co za tym stoi? Tego nie zdradzę. Szepnę Wam tylko, że do Sennej zawita słońce i kolorowy ptak nadleci. Będą lawendowe plany, które uratują zbolałą duszę a obok przyjaźni pojawi się również miłość. Do których drzwi zapuka? Komu wreszcie los przyniesie spokój i szczęście? Kim jest Tosia? I czy rajski ptak osiądzie w Sennej na stałe?
O tym musicie przekonać się sami, sięgając po trzecią część mazurskiej serii.

Jedno tylko nie daje mi spokoju: Dlaczego ręka sprawiedliwości nie dopadła tych co złe uczynki mają na sumieniu i ludzką krew na rękach? Dlaczego Aśka rozpłynęła się w powietrzu? Nie wiem czemu autorka nie pociągnęła tego wątku...uważam, że powinna. Ja jestem typem, który zawsze sprawiedliwości się domaga i jej oczekuje – choć wiele razy się w życiu przekonałam, że jest to pojęcie względne i każdy interpretuje sobie fakty jak chce, byle by chronić siebie. Mimo to przyzwyczajona do sprawiedliwości panującej w poprzednich powieściach pani Kasi – oczekiwałam sądu i wymierzenia adekwatnej kary dla podpalaczki.

„Kropla nadziei” pełna ciepła i dobroci spłynęła do mej duszy i zostanie tam na długo. Świadomość tego, że świat otwiera się na ludzi i stara się im ze wszech miar pomagać, napełnia mnie wiarą, że mimo przeciwności losu zawsze znajdzie się ta iskra, ta kropla, ten okruch, z którego możemy zbudować świat na nowo. Bo czasami człowiekowi złamanemu przez życie, pogrążonemu w ciemności i błądzącemu po omacku, wystarczy jedna kropla nadziei, by się podniósł i zobaczył światełko w tunelu. Wystarczy mu jeden promyk słońca, by oczy nabrały blasku i w sercu zagościło ciepło. Wystarczy jedna mała gwiazdka z nieba, by ten człowiek ujrzał sens własnej egzystencji.

Trylogia Mazurska Katarzyny Michalak – to kolejna seria jej autorstwa, która porwała mnie dogłębnie i zamieszkała w moim sercu.
Sięgnijcie po nią i przekonajcie się, że bycie dobrym człowiekiem, bywa ciężkie, ale w ostatecznym rozrachunku przynosi jedynie szczęście i spokój.

Recenzja na: http://przeczytajka.blogspot.com/2018/06/kropla-nadziei-katarzyna-michalak.html

Mazurska Trylogia dobiega końca, ale jeśli macie cichą nadzieję, że będzie spokojnie, sielankowo i radośnie to muszę Was rozczarować - niespodzianek nam autorka nie oszczędziła. I choć chwilami opisywane wydarzenia czy reakcje bohaterów bywają infantylne bądź nawet niemożliwe to przeczytałam. Byłam ciekawa jak potoczą się losy postaci, z którymi się zżyłam...

Po zaskakującym pożarze w finale drugiego tomu tego cyklu i śmierci doktor Kraszewskiej trzech męskich bohaterów nie może się otrząsnąć. Nataniel, Siergiej i Mateusz - każdemu jest trudno. Dla każdego Marta wiele znaczyła. Każdemu okazała serce. Jednak o ile Siergiej musi zająć się zwierzętami i Oliwią, która ze wzrokiem przepełnionym pustką przebywa w jego dworze a Nataniel małą Emilką, o tyle Mateusz zaniedbuje psa, siebie i topi żal oraz ból w alkoholu. Komu uda się wyciągnąć go z dna?

Nataniel nie ma czasu, by usiąść i się załamać. Jego dom spłonął grzebiąc pieniądze, narzędzie pracy i wszystko co z Emilką posiadali. Nie mają nic. Są bezdomni. Dom pomogą odbudować ludzie ze wsi, przy czym nie obędzie się bez niespodzianek i afer. Ale co z pracą? Skąd brać pieniądze na życie? Na szczęście w opiece nad dziewczynką pomaga Zosia Micińska - wraz z niepełnosprawną mamą pokochały Emilkę i chętnie się nią zajmują. Czy i jeśli tak to kiedy oraz komu Zosia wyjawi dwie ogromne tajemnice dotyczące pań Micińskich?

Problemy w Sennej mnożą się, swoje rewelacje dokłada również Siergiej, co po raz kolejny wywołuje zamieszanie w życiu Nataniela. Jaką tajemnicę kryje list sprzed lat? Czy młody mężczyzna pogodził się już tym, że jego codzienność składa się naprzemiennie z utratą i pozyskiwaniem bliskich osób? Kogo los ześle mu teraz? A kogo odbierze? Czy pisane mu kiedykolwiek spokój i szczęście?

"...przyjaciel nie jest od tego, by prawić banały i zbywać tych, których kocha. Przyjaciel jest jak dom rodzinny. Wracasz do niego, choćby o trzeciej nad ranem, a ten, zamiast cię opieprzyć, że go budzisz, nakarmi cię, utuli do snu, jeśli trzeba, obetrze łzy, ale też obsztorcuje porządnie,
gdy zasłużysz." *

Katarzyna Michalak napisała trzeci tom trylogii dokładnie według swojego schematu - obok radości w sercach bohaterów pełno jest ciosów, a może nawet jest ich więcej. To chyba znak szczególny autorki - mocno pokomplikować życie swych postaci i sprawić, by nie mieli czasu się nudzić. Pomijając jednak mało realne sytuacje czy nadmiar wrażeń to jest naprawdę zaskakująco. Są też trudne wybory, złamane serca oraz ufne oczy dziecka, nawet tego skrzywdzonego... Autorka pokazała, że życie smakuje bólem i porażkami ale więź matki i dziecka - niezależnie od tego jaka jest ta matka i co zrobiła - zawsze będzie szczególna.

Podsumowując - "Kropla nadziei" to powieść o rozpaczy, ukojeniu, zobojętnieniu, wyrzutach sumienia, żałobie i depresji. Historia, która pokazuje, że przyjaciel zawsze będzie walczył o przyjaciela, nawet wtedy, gdy ten się poddał. Opowieść o współczuciu dla słabszych, wściekłości na wrednych i nieuczciwych, rozczarowaniu oraz różnym poziomie wytrzymałości ludzkiej na ból i stratę. A pomimo burz w sercu, każdy pragnie być kochany.

*K. Michalak, "Kropla nadziei", Wyd. Znak Literanova, Kraków 2018, s. 127

recenzja pochodzi z mojego bloga:

Warto przeczytać. Samo życie, łzy i śmiech, smutek i radość. Trzeci tom trylogii mazurskiej daje bohaterom szansę na szczęście choć początek jest pełen bólu i łez.

„Gwiazdka z nieba”, „Promyk słońca”, „Kropla nadziei” Katarzyna Michalak

Trzy tomy sagi mazurskiej, której głównym bohaterem jest Nataniel. Mężczyzna stracił matkę i dach nad głową. Trafia do małej mazurskiej wioski. Tu poznaje Martę i Mateusza, z którymi szybko się zaprzyjaźnia. Życie na wsi nie oszczędza Nataniela, a wydarzenia zmieniają się jak w kalejdoskopie. Chwilowe szczęście okazuje się ulotne. Jednak po burzy zawsze wychodzi słońce i mimo dramatów zawsze tli się nadzieja na szczęśliwe zakończenie.

Każdy pragnie być kochany,każdy bez wyjątku. Miłość jest nam niezbędna do życia jak oddychanie.Kto twierdzi inaczej,ten kłamie,albo jest bez serca. 

Tragiczne wydarzenia ostatnich tygodni sprawiły,że świat Mateusza,Siergieja i Nataniela legł w gruzach,a w ich sercach zapanowała rozpacz. Senna,urocza mazurska wioska,stała się świadkiem najtrudniejszych chwil w ich życiu. W pożarze domu Nataniela gine  Marta.Czy Siergiej będzie w stanie pogodzić się z odejściem tej,której zaufanie i miłość z tak wielkim trudem odzyskał?

Czy Mateusz na nowo odnajdzie sens istnienia?A Nataniela?Czy i dla niego wreszcie wzejdzie słońce?

Nawet po najczarniejszej nocy nastaw dzień,a gdy przyjdzie czas,zbolałe serce jest w stanie uleczyć choćby mała kropka nadziei.Kto lub co odegra taką rolę w losach trzech życiowych rozbitków?

Dalsze losy Nataniela i jego najbliższych jak zawsze przeplatają złe i dobre chwile. Po tragedii jaka rozegrała się w Sennej - śmierci Marty i spaleniu chaty Nataniela - wszyscy starają się ułożyć sobie życie. Niestety, okazuje się, że trauma nie pozwala niektórym podnieść się z kolan, a ci którym się to udało otrzymują kolejne ciosy od losu. Co będzie z Emilką? Czy jej mama będzie mogła się nią zaopiekować? Czy Nataniel będzie miał nowy dom, czy kłopoty finansowe "zjedzą" go do cna? Czy Mateusz zechce znów żyć? Te, i inne motywy w trzecim tomie sagi mazurskiej - kto chce poznać rozwiązania - polecam!